บทที่ 257: คิดว่ามันเป็นอาชีพ

บทที่ 257: คิดซะว่าเป็นการพักร้อน

คามิลล่า

โดเมนิโกไม่ยอมปล่อยฉันทันทีที่ฉันยืนขึ้น ราวกับว่าเขาต้องการจะดื่มด่ำกับสัมผัสระหว่างเรา ในขณะเดียวกัน ฉันก็ไม่ได้พยายามห้ามเขา เพราะรู้ดีว่าส่วนลึกในใจที่เป็นความลับของฉันก็ชอบความรู้สึกนี้มากพอๆ กัน

เมื่อถึงเวลาที่เราทั้งสี่คนนั่งลงพูดคุยกัน ฉันรู้ว่าเ...