บทที่ 1 มาหย่าร้างกันเถอะ

นาธาเนียล เฮลบรอนน์ ผลักขาของออเรเลีย ซีโมนาให้แยกออกจากกันบนเตียงนุ่ม เผยให้เห็นช่องทางรักที่ยังคงแห้งผากของเธอ เขาไม่เสียเวลาเล้าโลมอีกต่อไป เพียงแค่สวมถุงยางอนามัยแล้วเริ่มลงมือทันที

ใบหน้าของออเรเลียซีดเผือดด้วยความเจ็บปวด เธอครางออกมาเบาๆ พลางพยายามผลักเขาออก นาธาเนียลแค่นหัวเราะ คว้ามือของเธอไว้ "เลิกทำเป็นไร้เดียงสาสักทีเถอะน่า คิดจริงๆ เหรอว่าตอนนี้เธอยังจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้ซามูเอลได้อีก?"

การต่อต้านของออเรเลียพังทลายลงด้วยคำพูดของเขา มือทั้งสองข้างของเธอทิ้งลงข้างลำตัวอย่างหมดแรง และเธอก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น

เมื่อสังเกตเห็นว่าเธอหยุดขัดขืน แววตาดุดันก็ฉายวาบขึ้นในดวงตาของนาธาเนียล ก่อนจะถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยแรงปรารถนาที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม เขาเคลื่อนไหวอย่างจงใจ มือใหญ่ของเขาบีบเคล้นหน้าอกของเธออย่างหยาบโลน "เชลซีกลับมาที่เมืองแล้ว ไปเซ็นเอกสารหย่ากันได้แล้ว"

เมื่อได้ยินชื่อของเชลซี ทอมป์สัน ออเรเลียก็รู้สึกเคว้งคว้าง น้ำตาไหลอาบแก้ม

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ ออเรเลียถูกดักปล้นระหว่างทางกลับบ้าน ชายร่างสูงสองคนต้อนเธอจนมุมในตรอกมืด ด้วยความตื่นตระหนก เธอรีบยื่นกระเป๋าถือแบรนด์เนมของเธอให้ พลางอ้อนวอน "นี่เป็นรุ่นลิมิเต็ดนะคะ เอาไปขายได้ราคาดีมาก เอากำไลข้อมือของฉันไปด้วยก็ได้ค่ะ"

แต่คนร้ายทั้งสองกลับลากเธอเข้าไปในตรอกลึกยิ่งขึ้น ออเรเลียกรีดร้องขอความช่วยเหลือ พยายามยื้อยุดไม่ให้พวกเขาฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเธอ แต่เสียงร้องของเธอก็เลือนหายไปในบริเวณเปลี่ยวร้างนั้น

คนร้ายคนหนึ่งกระชากเสื้อผ้าของเธอขาดวิ่น มือของมันลูบไล้ไปทั่วร่างกาย สัมผัสลื่นเหนียวน่าขยะแขยงนั้นทำให้ออเรเลียตัวสั่นสะท้าน เธออ้อนวอนทั้งน้ำตา "ฉันมีเงินนะคะ สามีของฉันรวยมาก ฉันจะให้ทุกอย่างที่พวกคุณต้องการเลย ขอแค่ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"

แต่พวกมันกลับยิ่งรุนแรงมากขึ้น ในขณะที่พวกมันกำลังจะเปลื้องผ้าเธอจนหมดตัวนั้นเอง ตำรวจสายตรวจที่ผ่านมาได้ยินเสียงเอะอะจึงรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกระบองในมือ

พวกคนร้ายมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะกระชากแหวนแต่งงานออกจากนิ้วของออเรเลียแล้ววิ่งหนีไป แหวนวงนั้นหลุดออกจากนิ้วเธออย่างง่ายดาย ราวกับว่ามันไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อสวมบนนิ้วของเธอเลย

หลังจากรอดพ้นจากเหตุการณ์เลวร้ายมาได้ ออเรเลียซึ่งมีเสื้อแจ็กเกตของตำรวจคลุมกายอยู่ นั่งยองๆ อยู่ริมถนนแล้วโทรศัพท์หานาธาเนียล สามีตามกฎหมายของเธอ

หลังจากพยายามโทรอยู่หลายครั้ง ในที่สุดปลายสายก็รับในอีกกว่าครึ่งชั่วโมงต่อมา แต่แทนที่จะเป็นเสียงของนาธาเนียล กลับเป็นเสียงผู้หญิงนุ่มนวลไพเราะที่ตอบมาว่า "ขอโทษนะคะ พอดีนาธาเนียลอาบน้ำอยู่ค่ะ มีอะไรจะฝากข้อความไว้ไหมคะ?"

เสียงน้ำไหลจากฝักบัวดังแทรกเข้ามาในสาย ออเรเลียจำเสียงนั้นได้ เป็นเชลซี รักแรกของนาธาเนียล

หลังจากวางสาย ออเรเลียก็ได้รับข้อความจากเชลซี เป็นภาพอัลตราซาวด์ที่แสดงให้เห็นการตั้งครรภ์อายุหกสัปดาห์ ออเรเลียรู้สึกราวกับเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายเหือดหายไป เธอปิดโทรศัพท์มือถือ ซบหน้าลงกับเข่า ตัวสั่นเทิ้ม

ตอนที่ถูกลากเข้าไปในตรอก เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ ตอนที่พวกคนร้ายลวนลาม เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ แต่เมื่อผู้คนเริ่มมุงดูรอบตัวเธอ ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า เธอกลับปล่อยโฮออกมาราวกับทำนบแตก

ออเรเลียกำลังจมดิ่งอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง แทบจะไม่รับรู้เลยว่านาธาเนียลยังคงกระทำอยู่บนร่างของเธอ ทันใดนั้น นาธาเนียลก็เร่งจังหวะรุนแรงขึ้น ทำให้ออเรเลียเผลอครางออกมาเบาๆ "อึ้งไปเลยล่ะสิ ดีใจจนพูดไม่ออกเลยหรือไง?"

ออเรเลียกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง ร่างกายของเธอสั่นเทา "ค่ะ... ยินดีด้วยนะคะ ฉันหวังว่าคุณกับคุณทอมป์สันจะมีความสุขในชีวิตแต่งงานยืนยาวนะคะ"

หลังจากผ่านไปเนิ่นนานราวชั่วนิรันดร์ ในที่สุดนาธาเนียลก็หยุด เขากระซิบข้างหูเธอ "ขอบใจนะ ถ้าเธอ...กับซามูเอลต้องการอะไรเมื่อไหร่ ก็รู้ใช่ไหมว่าจะหาฉันได้ที่ไหน" ออเรเลียได้ยินคำพูดของเขาไม่ชัดเจนนัก ก่อนจะผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกเธอให้ตื่น ปลายสายคือตำรวจคนที่ช่วยเธอไว้เมื่อคืน "คุณนายเฮลบรอนน์ครับ เราจับคนร้ายสองคนนั้นได้แล้วครับ ดูเหมือนว่าพวกมันจะทำตามคำสั่ง แต่พวกมันไม่ยอมซัดทอดว่าใครเป็นคนจ้าง คุณพอจะนึกออกไหมครับว่าเคยไปสร้างความไม่พอใจให้ใครไว้หรือเปล่า?"

แสงแดดยามเช้าที่สว่างจ้าทำให้ออเรเลียแสบตาจนน้ำตาซึม เธอยกมือขึ้นป้อง "สามีของฉัน...เขารู้เรื่องนี้หรือยังคะ?"

ตำรวจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เอ่อ ยังครับ เรายังไม่ได้แจ้งให้คุณเฮลบรอนน์ทราบ ถ้าคุณต้องการ เราสามารถ..."

ออเรเลียพูดแทรกขึ้นทันที "ไม่ต้องค่ะ อย่าบอกเขานะคะ"

ในฐานะแม่บ้านที่แทบไม่มีสังคมหรือเพื่อนสนิท เหตุผลเดียวที่ใครบางคนอาจจะจ้องเล่นงานเธอ ก็คงเป็นเพราะการแต่งงานของเธอกับนาธาเนียล พวกคนร้ายไม่สนใจเสื้อผ้าแบรนด์เนมของเธอ แต่กลับเอาแหวนแต่งงานที่ไม่พอดีกับนิ้ววงนั้นไป คำตอบมันชัดเจนอยู่แล้ว

หลังจากวางสาย ออเรเลียก็เดินลงมาชั้นล่าง นาธาเนียลนั่งอยู่ในห้องอาหาร เมื่อเห็นเธอ เขาก็ชี้ไปที่เอกสารหย่ากับเช็คที่วางอยู่ตรงหน้า "เซ็นซะ แล้วก็กรอกจำนวนเงินที่เธอต้องการลงในเช็คได้เลย"

ออเรเลียซึ่งเตรียมใจเรื่องการหย่าไว้แล้วจึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ เธอมองไปที่เช็คใบนั้นแล้วคิดในใจ 'คงมีแต่นาธาเนียลเท่านั้นแหละที่กล้าให้เช็คเปล่ากับอดีตภรรยา โดยไม่กลัวว่าฉันจะเรียกร้องจนเขาหมดตัว แต่เมื่อเห็นภาพอัลตราซาวด์ของเชลซีแล้ว ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะใจกว้างขนาดนี้'

ออเรเลียหยิบปากกาขึ้นมา เปิดไปยังหน้าสุดท้าย แล้วจรดลายเซ็นลงไปโดยไม่อ่านเนื้อหาแม้แต่น้อย นาธาเนียลซึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ชะงักไปครู่หนึ่ง ในแววตาฉายประกายความไม่พอใจจางๆ

ออเรเลียไม่ทันได้สังเกตเห็น เธอตักอาหารเข้าปากคำหนึ่งแล้วเอ่ยถาม "เราจะไปจดทะเบียนหย่ากันเมื่อไหร่คะ?"

นาธาเนียลวางช้อนลงกับจานเสียงดังเคร้ง เขาหรี่ตามองเธอ "รีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?"

ออเรเลียยังคงก้มหน้าก้มตาทานอาหารต่อไป สีหน้าของเธอดูเฉยเมย แม้ว่ามือที่ถือช้อนส้อมจะสั่นเทาอยู่เล็กน้อย "ก็แค่ไม่อยากจะถ่วงเวลาคุณกับคุณทอมป์สันน่ะค่ะ"

เชลซีตั้งครรภ์ได้หกสัปดาห์แล้ว หากชักช้าไปกว่านี้ ท้องที่เริ่มป่องขึ้นของหล่อนคงทำให้ใส่ชุดเจ้าสาวออกมาดูไม่สวยแน่

นาธาเนียลแค่นเสียงหยัน เขาก้มลงเซ็นชื่อในเอกสารหย่า ก่อนจะใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆ "เธอคงจะร้อนรนอยากไปหาซามูเอลเต็มแก่แล้วสินะ แต่..."

เขาเคาะโต๊ะอีกครั้ง "เรื่องการหย่าของเรา...ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนก็ได้นี่"