บทที่ 2

"พ่อคะ พ่อพูดถูก หนูไม่มีวันได้รับความรักจากอเล็กซานเดอร์ หนูทำผิดไปหมด หนูอยากกลับบ้าน" เสียงแหบแห้งของเอลิซาเบธดังสะท้อนในห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า

ครอบครัวเพอร์ซี่เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในแอตแลนเต เป็นราชวงศ์ของผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์

คุณปู่ของเธอ แกรนท์ เพอร์ซี่ เป็นนักธุรกิจ และคุณย่า เซลีน เพอร์ซี่ เป็นศัลยแพทย์หัวใจที่มีชื่อเสียง

เอลิซาเบธเรียนรู้เรื่องการแพทย์จากเซลีนตั้งแต่ยังเด็ก เซลีนมักจะบอกว่าเธอเป็นอัจฉริยะ

พวกเขาวางแผนอนาคตของเธอไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ดีแคลนจัดเตรียมทรัพย์สินมากมายให้เธอ และแม่ของเธอ โรส เพอร์ซี่ ก็บอกเสมอว่าเธอสามารถเป็นเด็กน้อยตลอดไปได้

แต่เธอกลับทิ้งทุกอย่างเพื่ออเล็กซานเดอร์ จนตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชนี้

เอลิซาเบธสูดลมหายใจลึกๆ ขึ้นไปชั้นบน อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และแต่งหน้าเบาๆ

เธอเก็บข้าวของของเธอ

บนผนังหลังโซฟาในห้องนั่งเล่นมีภาพวาดพระอาทิตย์ตกที่เธอและอเล็กซานเดอร์วาดด้วยกัน

เธอสะกดกลั้นความเศร้าใจ ยกภาพวาดลงมา ฉีกภาพออกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนลงถังขยะ

เธอวางเอกสารการหย่าที่อเล็กซานเดอร์โยนให้เธอในคืนวันแต่งงานลงบนโต๊ะ

"อเล็กซานเดอร์ ตามที่คุณต้องการ ขอให้มีความสุขนะ" เธอพึมพำ

ปิดประตูวิลล่าด้านหลัง เอลิซาเบธเห็นรถหรูสีม่วงเข้มของเธอจอดอยู่ข้างหน้า

ชายหนุ่มกระโดดลงจากรถ ยิ้มแฉ่ง "คุณเพอร์ซี่ ในที่สุดก็ทิ้งที่นี่ไปสักทีใช่ไหมครับ"

"นายมาถึงเร็วดีนะ" เอลิซาเบธพูด ขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับ

เฟลิกซ์ การ์เซีย เป็นเงาของเธอตั้งแต่เด็ก เขาเคยเป็นเด็กเกเร และเธอเคยช่วยเขาจากการจมน้ำ ตั้งแต่นั้นมาเขาติดตามเธอเหมือนเงาเสมอ ซื่อสัตย์ตลอดเวลา

"รอวันนี้มาสามปีแล้ว!" เฟลิกซ์พูดด้วยความตื่นเต้น

เอลิซาเบธรู้สึกเจ็บปวด "ทุกคนคิดว่าฉันจะแพ้ในชีวิตแต่งงานนี้ใช่ไหม"

เฟลิกซ์เงียบ มองเธอด้วยความระมัดระวัง

สายตาของเธอหม่นหมองลง ทั้งโลกบอกเธอว่าอย่ารักอเล็กซานเดอร์ แต่เธอต้องลอง ความคิดนั้นทำให้หน้าอกของเธอแน่น

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงร้านสัก เอลิซาเบธลงจากรถ เฟลิกซ์ตามหลังเธอ

"กาวิน ฉันอยากได้ลายนี้" เธอยื่นไอแพดให้ช่างสัก

มันเป็นลายผีเสื้อที่ไม่เหมือนใครและดูสมจริง

"ต้องการสักที่ไหน" กาวินถามเอลิซาเบธ เธอถอดเสื้อโค้ทออก แสดงให้เห็นรอยแผลเป็นจากมีดที่ไหล่ขวาของเธอ

"นี่คือ..." ตาของกาวินเบิกกว้าง

ก่อนที่เอลิซาเบธจะพูดอะไร เฟลิกซ์รีบพูดแทรก "คุณเพอร์ซี่เคยเป็นเด็กใจร้อน ทำทุกอย่างเพื่อช่วยคนเลว"

กาวินเข้าใจทันที มันต้องเป็นเพื่ออเล็กซานเดอร์ ไม่มีใครคุ้มค่าที่จะเสี่ยงขนาดนั้น

เอลิซาเบธนอนลงและพูดอย่างสงบ "ไม่ต้องใช้ยาชา ทำเลย"

เมื่อความเจ็บปวดเข้ามา เอลิซาเบธหลับตา ความทรงจำพาเธอกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน

อเล็กซานเดอร์ถูกลักพาตัว เธอเข้าไปคนเดียวเพื่อซื้อเวลาและช่วยเขา

เมื่อคนร้ายพบเธอ พวกเขาเรียกร้องการแลกเปลี่ยน เธอตกลง

เธอต่อสู้กับพวกเขา แต่ถูกแทงที่หลัง

เมื่อพวกเขารู้ว่าเธอคือคุณเพอร์ซี่ พวกเขาตัดสินใจฆ่าเธอ

พวกเขามัดเธอ ติดหิน แล้วโยนเธอลงทะเล

น้ำกลืนเธอเข้าไป เธอสำลักจนน้ำตาไหล จมลงไปเรื่อยๆ ความรู้สึกหายใจไม่ออกนั้นมันทรมานเกินทน

ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่กล้าเข้าใกล้น้ำอีกเลย

ปกปิดรอยแผลจากมีด ลบหลักฐานความรักที่เธอมีต่อเขา เธอตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตเพื่อตัวเองจากนี้ไป

ในโรงพยาบาล นอนอยู่บนเตียง เธอพึมพำเบาๆ "อเล็กซานเดอร์ บางทีเราควรจะจบเรื่องนี้"

อเล็กซานเดอร์เงยหน้าขึ้น เสียงเขาอ่อนโยน "เธอพูดอะไรน่ะ?"

"เอลิซาเบธรักคุณมาก ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ" เอสเม่กล่าว น้ำตาไหลลงแก้ม

อเล็กซานเดอร์ขมวดคิ้ว คำพูดของเอลิซาเบธดังก้องในหัวเขา “อเล็กซานเดอร์ เราหย่ากันเถอะ”

เขายังไม่อยากเชื่อว่าเอลิซาเบธจะขอหย่าจริงๆ

เธอพยายามพิสูจน์ว่าเธอไม่ได้ผลักเอสเม่ลงน้ำด้วยการทำสิ่งที่รุนแรงแบบนี้หรือ?

"ฉันจะพาเธอมาขอโทษเธอทีหลัง" อเล็กซานเดอร์พูดอย่างเรียบๆ

สายตาของเอสเม่เต็มไปด้วยความเศร้าและสงสารเมื่อเธอพูดว่า "อเล็กซานเดอร์"

"ฉันบอกแล้วว่าฉันจะรับผิดชอบเธอ ฉันจะแต่งงานกับเธอ" อเล็กซานเดอร์กล่าว พลางลูบผมของเอสเม่อย่างอ่อนโยน

ได้ยินอย่างนี้ เอสเม่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง รู้สึกพอใจในใจ

เธอหน้าด้านแค่ไหนที่ยึดติดกับการเป็นภรรยาของอเล็กซานเดอร์!

รู้สึกหงุดหงิด อเล็กซานเดอร์หาข้ออ้างที่จะออกไป "ฉันมีงานที่บริษัท เดี๋ยวจะกลับมาหาเธอทีหลัง"

เมื่ออเล็กซานเดอร์ออกจากโรงพยาบาล เขาได้รับสายจากเคียร์แรน เก็ตตี้ ประธานกลุ่มเก็ตตี้ หนึ่งในสี่ครอบครัวใหญ่ในลิสบัน พวกเขาโตมาด้วยกันและสนิทกันมาก

เสียงของเคียร์แรนขี้เกียจ มีแววล้อเลียน "เอสเม่เป็นไงบ้าง?"

อเล็กซานเดอร์เปิดประตูรถและเข้าไปในรถ น้ำเสียงเขาสงบ "เอสเม่สบายดี"

"ทุกคนลงไปช่วยเธอ จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง?"

เคียร์แรนถามอีกครั้ง "แล้วภรรยาของนายล่ะ?"

อเล็กซานเดอร์หัวเราะเบาๆ "จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอได้?"

เคียร์แรนพูดออกมา "อเล็กซ์ ฉันช่วยชีวิตภรรยานาย! ถ้าไม่มีฉัน เธอคงจมน้ำตายในสระแล้ว!"

อเล็กซ์ขมวดคิ้ว จินตนาการถึงใบหน้าที่หวาดกลัวของเอลิซาเบธชั่วครู่ แต่เขาก็สลัดมันออก "นายล้อเล่นรึเปล่า? เธอดำน้ำในทะเลลึกได้ สระน้ำจะจมน้ำเธอได้ยังไง"

"เธอแกล้งเหรอ? ไม่เห็นจะเหมือน ถ้าเป็นอย่างนั้น เธอก็เป็นนักแสดงที่เก่ง" เคียร์แรนถอนหายใจ "เอลิซาเบธใจร้าย เธอไม่รู้หรือว่าเอสเม่กลัวน้ำเพราะเธอช่วยนายตอนถูกลักพาตัว? เธอยังเล่นกับนายอีก"

อเล็กซ์แต่งงานกับเอสเม่เพราะเธอช่วยเขาในตอนถูกลักพาตัว เขารู้สึกว่าเขาติดหนี้ชีวิตเธอ

ได้ยินอย่างนี้ อเล็กซ์รู้สึกไม่สบายใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างหลุดลอยไป เขาวางสาย

ขมวดคิ้ว เขาจำคำพูดของเอลิซาเบธได้ “อเล็กซ์ ฉันก็กลัวน้ำเหมือนกัน”

ความสงสัยเริ่มเข้ามาในใจ ทำไมเอลิซาเบธถึงกลัวน้ำ?

กลับมาที่วิลล่า อเล็กซ์เปิดประตูและเรียก "เอลิซาเบธ"

ไม่มีเสียงตอบ 通常她会跑下楼或者忙着在厨房，总是充满活力。今天，这个地方异常安静。

อเล็กซานเดอร์ขึ้นไปชั้นบนและเปิดประตูห้องนอน มันสะอาดเรียบร้อย

เขาหยุดชั่วครู่ ตู้เสื้อผ้าเดินเข้าออกว่างเปล่า แปรงสีฟันคู่ในห้องน้ำ? มีแค่ของเขาแล้ว

เอลิซาเบธไปแล้วงั้นหรือ?