เจ้าหญิงที่ซ่อนเร้น

เอ็มม่า

"เธอดูรายการนี้ได้ยังไง?" คำถามนี้มาจากโนอาห์ เขามักจะตั้งคำถามเกี่ยวกับรายการที่ฉันดูเสมอจนกว่าเขาจะสนใจจริงๆ ฉันเตรียมตัวรับคำถามเพิ่มเติมอีกมากมาย

"อย่าหลอกตัวเองเลย พี่ชายที่รัก รายการนี้มีประโยชน์มาก ฉันสามารถเรียนรู้ว่าจะทำอย่างไรเมื่อวันโลกาวินาศมาถึง" ฉันตอบด้วยสีหน้าจริงจังที่สุด ซึ่งทำให้ฉันโดนหมอนปาใส่หน้า ฉันเดาว่าฝีมือการแสดงของฉันยังไม่ดีพอ

"เธอจะไปหาหมาพูดได้แล้วก็อาณาจักรที่เต็มไปด้วยคนลูกอมงงๆ เหรอ?" เขาถามขณะที่นั่งลงบนโซฟาข้างๆ ฉัน ฉันได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาแต่สายตาที่สนใจทำให้ความเชื่อหมดไป

ฉันยิ้มกับตัวเองและจดบันทึกในใจว่าพี่ชายของฉันต่างกันอย่างไร พวกเขาอยู่ในวัยที่ควรจะไปค้นพบโลกของ...อะไรก็ตามที่ผู้ชายทำในวัยนี้ แต่พวกเขากลับชอบดูแลน้องสาวตัวเล็กๆ ของพวกเขาในทุกโอกาสที่มี พวกเขาเป็นปริศนาจริงๆ โนอาห์และโจนาห์เป็นฝาแฝดและเป็นที่นิยมในชีวิตสังคมของพวกเขา ไม่ใช่แค่ในโรงเรียนมัธยมที่พวกเขาเรียนอยู่แต่ในทั้งกลุ่ม พวกเขามีคนรู้จักมากมายแต่เพื่อนไม่กี่คน มันแปลกนิดหน่อยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวล

"เอ็มม่า! ที่รัก ถึงเวลาฝึกแล้ว"

โอ้ไม่ อีกหนึ่งตอน ฉันสามารถดูอีกหนึ่งตอนก่อนที่เธอจะสังเกตแล้วรีบไปที่สนามฝึก

"ได้เลยค่ะ แม่" ฉันพูดขณะที่ปิดเสียงทีวี

"หนึ่ง...สอง...สาม..." โนอาห์เริ่มนับด้วยรอยยิ้มขี้เล่นบนใบหน้า อืม นั่นหายาก เขาต้องสนุกมากกับสถานการณ์เล็กๆ ของฉัน นี่คือ Adventure Time การพลาดตอนหรือฉากจากการ์ตูนนี้จะทำให้พลาดเนื้อเรื่องทั้งหมด โบกมือให้เขา ฉันพยายามกลับไปโฟกัสที่รายการอีกครั้ง Ice King กำลังทำตัวโง่อีกแล้วแต่ฉันพลาดแนวคิดว่าทำไม เขาลักพาตัวเจ้าหญิงอีกแล้วเหรอ?

"การปิดเสียงทีวีไม่ได้ช่วยเลยนะ หนู"

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแม่พูดอีกครั้ง ชั่วขณะหนึ่งฉันตกใจกับพัฒนาการนี้แต่เสียงล้อเลียนในมุมของจิตสำนึกเตือนฉันถึงสถานการณ์ของฉัน ความจำชั่วขณะสามารถเกิดขึ้นได้กับใครก็ได้

"ฉันจะลืมส่วนสำคัญนั้นได้ยังไง ดูเหมือนว่าฉันต้องทบทวนรายการใหม่"

"เธอลืมเรื่องพันธุกรรมของตัวเอง น่าสนใจ" ความเห็นแห้งๆ ข้างๆ ฉันขยายเสียงล้อเลียนในหัวฉัน

"ฮะ! ใช่ไหม!" ฉันตบไหล่เขาเพื่อบรรเทาความอายของตัวเอง ก่อนจะออกจากห้องนั่งเล่นไปทำตามที่ถูกบอก แม่เข้มงวดมากเรื่องพวกนี้

ไม่ใช่ช่วงเวลาที่ดีที่สุดของฉัน

ฉันรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดฝึกแต่โทรศัพท์ของฉันดังขึ้นทำให้ฉันเสียสมาธิไปสักครู่ เมื่อเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้ฉันยิ้ม

"ใช่! ฉันกำลังไปและฉันไม่ลืม" ข้ามการทักทาย ฉันตอบคำถามที่ไม่ได้พูดของผู้โทรเมื่อสายถูกเชื่อมต่อ

เสียงหัวเราะกรองผ่านลำโพงจากอีกฝั่งของสาย

"ลูกสาวของรองผู้บัญชาการที่สามจะขี้เกียจได้ยังไง? เอ็มมี่ แสดงความตั้งใจหน่อยสิ" ผู้โทรตอบด้วยน้ำเสียงขบขัน

เมสัน เพื่อนซี้ตั้งแต่สมัยยังใส่ผ้าอ้อม และเป็นคนที่ไม่เคยปิดบังความจริงเวลาคุยกับฉันเลย เขาเป็นคนที่พึ่งพาได้และเป็นคนที่ฉันนับถือมาก แน่นอนว่ารองจากพ่อและพี่น้องของฉัน

"เพราะลูกสาวคนนี้ชอบอยู่ห่างจากเหงื่อและรอยช้ำ"

"ฉันยังไม่เข้าใจเลย เธอแทบจะไม่ฝึกซ้อม แต่ทำไมถึงเก่งการต่อสู้ขนาดนี้"

"มันเรียกว่าพรสวรรค์ ฉันเป็นคนมีพรสวรรค์นะ มาส"

"อะไรก็แล้วแต่ที่เธอพูด เอ็มมี่ โอ๊ย! มาได้ไหม... แบบตอนนี้เลย? เฮเทอร์เพิ่งโผล่มา" เขาพูดด้วยเสียงที่เบื่อหน่าย

นึกถึงฉากที่อาจเกิดขึ้นในขณะนี้ ฉันรีบทำสิ่งที่ทำอยู่ด้วยความสนุกสนานบนใบหน้า งานที่เขาต้องการให้ฉันทำคือหน้าที่ของเพื่อนซี้ จะปฏิเสธได้ยังไง? "ค่าใช้จ่ายของคุณกำลังเพิ่มขึ้นนะ" ฉันพูดพร้อมฟังเสียงพื้นหลังจากทางเขา

"โอเค ร้านอาหารโปรดของคุณหนึ่งสัปดาห์ ยกเว้นร้านหรูๆ นั่นที่อยู่นอกเมือง" เสียงของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และในฐานะเพื่อนซี้ ฉันสนุกกับความทุกข์ของเขา "ตกลง!"

ฉันเดินออกจากบ้าน เห็นโนอาห์รออยู่ในสนามหน้าบ้าน เขาหันมามองฉันอย่างเคร่งขรึมเป็นการเตือนเงียบๆ "ฉันรู้แต่..." ฉันเริ่มพูดก่อนที่เขาจะให้สายตา 'มันไม่สำคัญ' พ่อและพี่น้องของฉันเข้มงวดเรื่องความตรงต่อเวลาและการฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่อง ฉันยังไม่เข้าใจว่าทำไม แพ็คของเราอยู่ห่างไกลจากเมืองมนุษย์และได้รับการยกย่องว่าเป็นแพ็คที่สงบสุข เราไม่ได้ถูกโจมตีจากพวกนอกรีตมานานหลายปี และไม่มีการรบกวนจากคนนอกมานานแล้ว เมืองของเราก็เหมือนชุมชนย่อยของมนุษย์ทั่วไป ฉันจะไม่ตั้งคำถามกับการสอนที่เข้มงวดของพวกเขา แต่ถ้ามีเหตุผลก็คงจะดี

เราเดินไปยังสนามฝึกเพื่อพบกับพี่น้องและเพื่อนๆ ฉันยืนอยู่ด้านหลังและมองดูฉากตรงหน้า พ่อของฉันกำลังฝึกกลุ่มหนึ่งในการต่อสู้ด้วยมือเปล่า ขณะที่คนอื่นๆ อยู่ในร่างหมาป่ากำลังฝึกซ้อมการต่อสู้

มันเป็นฉากที่น่าพอใจและน่าสนใจ

โลกนี้ โลกของฉันเต็มไปด้วยทุกอย่างที่หนังสือแฟนตาซีหรือเหนือธรรมชาติจะมี หมาป่าและสิ่งมีชีวิตในตำนานอื่นๆ มีอยู่จริง แต่มนุษย์ไม่รู้เรื่องนี้

ทำไม?

หนังสือประวัติศาสตร์บอกเราว่าทำไมเผ่าพันธุ์ของเราถึงตัดสินใจให้เป็นแบบนั้น

แพ็คของเราเป็นแพ็คที่บริสุทธิ์ หนึ่งในหลายๆ แพ็ค ไม่ใหญ่เท่าที่อื่น แต่ได้รับการยกย่องจากแพ็คอื่นๆ ในสหรัฐอเมริกา Moon Dust อาศัยอยู่ในความสันโดษและมักจะปล่อยให้การต่อสู้เพื่อความเป็นใหญ่เป็นหน้าที่ของแพ็คใหญ่ๆ อัลฟ่าของเราเก็บมันไว้แบบนี้และเรารู้สึกขอบคุณเขาอย่างยิ่งสำหรับสิ่งนี้ อาณาเขตของเราเหมือนกับเมืองเล็กๆ ทั่วไป โรงภาพยนตร์ ร้านกาแฟ ศูนย์การค้า โรงเรียน สถานที่ทำงาน บ้านสวยๆ สไตล์โคโลเนียล และบรรยากาศชานเมือง มนุษย์ก็อาศัยอยู่ท่ามกลางพวกเราเพราะมีหมาป่าบางตัวเป็นคู่ของพวกเขา จำนวนของพวกเขาน้อยกว่ายี่สิบคนซึ่งเป็นผลลัพธ์ที่คงที่ เราเก็บตัวตนของเราไว้เป็นความลับซึ่งทำได้ง่าย เราสามารถออกไปนอกอาณาเขตของเราได้แต่ต้องระวังเสมอ ยังมีภัยคุกคามจากนักล่าที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเราที่มีลูกหลานสืบทอดงานของพวกเขา

ฉันเดาว่านั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ฉันต้องฝึกฝน

ฉันมองไปรอบๆ และพบคนที่ต้องการความช่วยเหลือของฉัน เมื่อฉันเข้าไปใกล้ ฉันได้ยินคำตอบซ้ำๆ ที่เขาให้กับเฮเธอร์เมื่อเธอเข้ามาหาเขา น่าจะเป็นเรื่องการออกเดท เพราะมันเหมือนเดิมทุกครั้ง น่าสงสารจัง

"เฮ้ เมส ฉันมาแล้ว ไปฝึกกันเถอะ นายสัญญาว่าจะสอนท่าใหม่ให้ฉัน" ฉันพูดด้วยความกระตือรือร้นปลอมๆ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขณะที่เฮเธอร์หันมาด้วยความรำคาญในสายตา "ไปไกลๆ เลย เด็กน้อย ผู้ใหญ่กำลังคุยกัน" เธอพูดอย่างหยาบคาย ฉันอยากจะบอกว่าเราก็อายุเท่ากัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้เรื่องนั้น นั่นคงจะเป็นการสนทนาที่ยาวนาน

"ใครคือผู้ใหญ่กัน?" ฉันถาม การเบี่ยงเบนความสนใจเธอจากเมสันเป็นเรื่องง่าย ท้ายที่สุดแล้ว เราไม่ชอบกันและมักจะทะเลาะกันด้วยคำพูด

"พวกเรา" เธอชี้ไปที่ตัวเองและเมสัน

"เฮเธอร์ ฟังนะ ฉันต้องบอกเธอจริงๆ เมสัน... เมสัน... เขาไม่ได้สนใจเธอแบบนั้น ฉันคิดว่าเขาชัดเจนในทุกครั้งที่เธอพยายามเข้าหาเขา ได้โปรด เลิกเถอะ สิ่งที่เธอสองคนมีร่วมกันมันชั่วคราวเท่านั้น คิดดูสิว่าคนที่ชื่นชมเธอจะคิดยังไง ฉันเชื่อว่าผู้ชายที่เธอกำลังคบอยู่ตอนนี้คงไม่ชอบการกระทำของเธอเลย"

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดตรงขนาดนั้น แต่เมสันเป็นคนดีเกินไปที่จะปฏิเสธผู้หญิงไม่ว่าเธอจะน่ารำคาญแค่ไหนก็ตาม นั่นเป็นลักษณะที่บางครั้งเขาเกลียด

เธอจ้องมาที่ฉันและพยายามหาคำตอบโต้ แต่ล้มเหลวอย่างน่าสังเวช

"เธอ... เธอ..." ใบหน้าของเธอแดงด้วยความอับอาย เพราะไม่สามารถพูดอะไรหรือแก้ตัวได้ เธอรีบออกไป แต่ฉันรู้ว่าเธอจะทำแบบเดิมอีก ความดื้อรั้นของเธอน่ากลัวจริงๆ

เมสันทรุดตัวลงคุกเข่าและกอดขาของฉันด้วยความขอบคุณ "เธอสุดยอดที่สุดเลย! ขอบใจที่ช่วยฉันจากเธอ" เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจใหญ่

"โอเค โอเค เจ้าแห่งละคร นายจะพูดแบบนั้นเกี่ยวกับผู้หญิงที่ทำให้นายกลายเป็นผู้ชายได้ยังไง?" ฉันพูดพร้อมกับยิ้มเยาะและลูบหัวเขา

เขามองขึ้นมาที่ฉันด้วยตาแคบ "ทำไมนายถึงบอกความลับกับฉัน ถ้าจะเอามาพูดแบบนี้?"

ในฐานะเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็ก เราแบ่งปันความลับกันมากมาย การเป็นลูกชายของเบต้าและฉันเป็นลูกสาวของคนที่สามในคณะทำให้มิตรภาพของเราเริ่มต้นได้ง่าย เราเป็นและยังคงเป็นเพื่อนที่แยกจากกันไม่ได้ ทุกคนคิดว่าเมื่อเราเป็นวัยรุ่นมิตรภาพจะจบลง แต่เราพิสูจน์ว่าพวกเขาผิด เราทั้งคู่จะอายุ 18 ในอีกไม่กี่เดือน จบมัธยมปลายในเดือนหน้า และตลกที่เราทั้งคู่ได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยบราวน์ เขาได้ทุนฟุตบอล ในขณะที่ฉันได้ทุนการศึกษา

"เพราะนายรักฉันมากกว่าขนมปังทาเนยถั่วและแยม" ฉันพูดพร้อมกับดึงหูเขา เขายิ้มกวนๆ ที่ทำให้สาวๆ ใจละลาย แต่ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย

"และนายก็รักฉันมากกว่านูเทลล่า" เขาตอบขณะลุกขึ้นและโอบแขนรอบไหล่ของฉัน

"ก็แค่นายเท่านั้น เมส"

สำหรับการฝึกที่เหลือ ฉันได้เข้าร่วมการฝึกการต่อสู้มือเปล่ากับเมสัน ขณะที่พี่ชายของฉันอยู่ในร่างหมาป่า ฝึกคนอื่นๆ ในการป้องกันการโจมตี พวกเขาเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในฝูง และยังเป็นฝาแฝดคู่แรกที่เกิดในฝูงในรอบ 20 ปี ความแข็งแกร่งของพวกเขาเทียบเท่ากับเบต้าหมาป่าปัจจุบัน ซึ่งถือเป็นความสำเร็จในตัวเอง ผู้เฒ่ากล่าวว่าเป็นเพราะฝูงของเราเป็นฝูงที่สงบสุข พระจันทร์เทพธิดาจึงอวยพรให้เรา สำหรับฉัน มันเป็นแค่โชคดี

"พอแล้วสำหรับวันนี้ เลิกฝึกได้"

ทุกคนแยกย้ายกันไปเมื่อพ่อของฉันปิดการฝึก เหลือเพียงครอบครัวของฉัน เมสัน และฉันในสนาม การรวมตัวนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การที่ฉันอยู่ที่นี่ถูกตั้งคำถามเพราะสถานะของฉันในฝูง

พ่อรอจนไม่มีใครอยู่ในระยะที่ได้ยินแล้วจึงเดินมาหาฉัน พ่อของฉันเป็นคนที่น่าเกรงขาม ร่างกายที่แข็งแรงของเขาส่งเสียงพลังพร้อมกับความสูง 6 ฟุต 2 นิ้ว ดวงตาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงครอบครัวของเขาเท่านั้นที่โชคดีพอที่จะเห็นมัน

"วันนี้ทำได้ดีมาก เอ็มมี่ พร้อมจะไปวิ่งไหม?" เขาถามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ฉันมองไปที่พี่ชายของฉันที่ยิ้มให้ฉัน ขณะที่เมสันลูบหัวฉันเพื่อยืนยันว่าพื้นที่ปลอดภัย ฉันพยักหน้าตอบและตามเขาไปที่ขอบป่า

ความตื่นเต้นเริ่มเบ่งบานจากภายในฉันจนกระทั่งเต็มเปี่ยม ความตื่นเต้นของฉันและหมาป่าของฉันเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ

ตั้งแต่ฉันเปลี่ยนร่างครั้งแรกเมื่ออายุ 13 ปี ฉันมักจะไปวิ่งกับครอบครัว แต่ไม่มีใครอื่น ทุกคนในฝูงคิดว่าฉันเป็นคนที่พัฒนาช้ากว่า ใช่ ฉันโดนแกล้งเรื่องนี้ แต่มีเหตุผลที่ครอบครัวของฉันซึ่งรวมถึงครอบครัวเบต้าและอัลฟ่าตัดสินใจเช่นนี้ การมีอยู่ของหมาป่าของฉันเป็นความลับ ความลับที่สำคัญ ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่พ่อแม่ของฉันบอกว่ามันดีที่สุด

ฉันมองดูพี่ชายของฉันเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าสีน้ำตาลเหมือนกันที่มีดวงตาสีทอง จากนั้นเมสันเปลี่ยนร่างเป็นหมาป่าสีเทาที่มีดวงตาสีฟ้า สุดท้ายพ่อของฉันเป็นหมาป่าสีน้ำตาลแดงขนาดใหญ่ที่มีดวงตาสีเข้ม ทั้งหมดล้อมรอบฉันขณะที่ฉันเปลี่ยนร่าง ใน 'ร่างหมาป่า' ของเรา เรามีความสูงเท่ากับมนุษย์ผู้ใหญ่ หรือเทียบเท่ากับความสูงของร่างมนุษย์ของเรา

การสั่นตัวของฉัน ฉันรู้สึกถึงลมที่พัดผ่านขนของฉัน เคลื่อนย้ายมันไปตามทางของมันเอง

หมาป่าของเมสันเลียข้างหน้าของฉันขณะที่พี่ชายและพ่อของฉันกัดหูฉันอย่างเล่นๆ มันเป็นเวลานานแล้วที่ฉันเปลี่ยนร่างนี้ และหมาป่าของพวกเขาก็ตื่นเต้นกับการวิ่งนี้เช่นกัน

'อยู่ในเส้นทาง เราจะไปถึงทะเลสาบ' ข้อความของเขาส่งถึงฉันผ่านการสื่อสารทางโทรจิตของพวกเรา - มายด์ลิงค์

'ค่ะ พ่อ!' ฉันตอบขณะที่โนอาห์และโจนาห์วิ่งไปข้างหน้า เมสันอยู่ข้างฉันเสมอขณะที่ฉันตามพวกเขาไป พ่อของฉันอยู่ข้างหลัง

ในร่างมนุษย์และหมาป่า การเติบโตของฉันเร็วกว่าหมาป่าตัวเมียอื่นๆ นี่เกิดขึ้นเมื่อคุณได้รับพรจากวิญญาณหมาป่าที่หายากเช่นนี้ ตามบันทึก ฉันเป็นหมาป่าสีขาวตัวแรกในศตวรรษ ไม่มีใครสนใจที่จะอธิบายเหตุการณ์นี้และตัดสินใจง่ายๆ ว่าฉันควรจะอยู่เป็นสมาชิกฝูงที่ไม่มีหมาป่า

ฉันมีคำถาม แต่ควรถามใคร? ใครจะตอบฉันอย่างจริงใจ?

ฉันต้องรู้