บทที่ 201

เวรแล้ว... ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย

ตาฉันเบิกกว้างเมื่อเห็นเขานอนอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด มือฉันรีบยกขึ้นปิดปากที่อ้าค้างทันที เขากำลังครางโอดโอยด้วยความเจ็บปวด มือก็กุมหลังตัวเองไว้ ฉันไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าผลักเขาไปตอนไหน ทันทีที่ได้ยินเสียงพ่อ ปฏิกิริยาตอบสนองของฉันก็ทำงานทันควัน

“อาเซล” พ่อรีบเข้าไ...