บทที่ 6 ให้การ์ดกลับมาให้ฉัน

เอลอยส์ชะงักไป เธอไม่เคยคาดคิดว่าเซซิเลียจะพูดอะไรแบบนั้น หรืออาจเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดเอง

เซซิเลียมองที่แขนที่เกี่ยวกันอยู่ "คุณธอร์น คุณคิดว่าคุณเหมาะสมกับคู่หมั้นของฉันมากกว่าหรือคะ?"

โดมินิครีบผลักมือของเอลอยส์ออกทันที

เอลอยส์ได้แต่ยิ้มแหยๆ "คุณล็อคฮาร์ต ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมางานปาร์ตี้ด้วย ฉันขอโทษสำหรับความเข้าใจผิดนะคะ"

"คุณกำลังบอกว่าฉันใจไม่กว้างพอหรือคะ?" เซซิเลียเลิกคิ้ว

ขณะที่เอลอยส์กำลังจะแก้ตัว เซซิเลียพูดตรงๆ ว่า "ตั้งแต่เราเข้ามาในห้องจนถึงตอนนี้ คุณเกาะติดคู่หมั้นของฉันตลอด คุณกำลังแสดงอำนาจเหนือฉัน"

เอลอยส์ไม่กล้าเถียง เธอได้แต่อธิบายและขอโทษไปเรื่อยๆ "คุณล็อคฮาร์ต อย่าเข้าใจผิดเลยนะคะ ฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ในครั้งหน้า"

เซซิเลียหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ตอบอะไร

เซราฟีนาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ รู้สึกตกใจจริงๆ 'นี่เป็นเซซิเลียที่เธอรู้จักหรือเปล่า? แสดงความมั่นใจขนาดนี้เลยเหรอ!'

เธอเคยเตือนเซซิเลียว่าเอลอยส์เป็นผู้หญิงร้าย คอยเข้าใกล้โดมินิคตลอดเวลาด้วยเจตนาที่ชัดเจน แต่เซซิเลียปัดความกังวลนั้นไป บอกว่าเธอเชื่อใจโดมินิค เซราฟีนาคิดว่าโดมินิคก็เป็นคนดีจริงๆ เธอเลยปล่อยเรื่องนี้ไป

อย่างไรก็ตาม เธอทนเอลอยส์ไม่ได้ ที่อาศัยหน้าตาและปริญญาจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง กลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทั่วไปของกลุ่มคิงส์ลีย์ตั้งแต่อายุยังน้อย เอลอยส์มักวางตัวสูงส่ง คอยเยาะเย้ยพวกเธออย่างแนบเนียน บอกเป็นนัยว่าพวกเธอแค่โชคดีแต่จริงๆ แล้วไร้ประโยชน์

ตอนนี้ เห็นเอลอยส์ถูกเซซิเลียตำหนิต่อหน้าคนอื่น เซราฟีนารู้สึกพอใจมาก!

"เซซิเลีย" โดมินิคพูดขึ้นทันใด พร้อมกับจับมือเธอ

เซซิเลียรู้สึกต่อต้านเล็กน้อยในใจ แต่สุดท้ายก็อดทนไว้

"ผมไม่คิดว่าคุณจะมาวันนี้ ผมดีใจมาก" เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอดุเอลอยส์เลย

เขาไม่ได้พูดอะไรดีๆ ให้เอลอยส์ และไม่ได้อธิบายว่าทำไมถึงปล่อยให้เอลอยส์เกาะแขนเขา

โดมินิคเก่งในการหลีกเลี่ยงประเด็นหลักเสมอ

เซซิเลียฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไรออกไป เธอทำให้โดมินิคอับอายไปแล้วด้วยการดุเอลอยส์ต่อหน้าคนอื่น การก้าวร้าวเกินไปจะไม่เป็นผลดีต่อสิ่งที่เธอวางแผนจะทำต่อไป

"ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปพบพ่อแม่ของผม พวกท่านต้องอยากเจอคุณแน่ๆ" โดมินิคยิ้มเล็กน้อย อ่อนโยนเหมือนเคย

เซซิเลียพยักหน้าและบอกเซราฟีนาก่อนจะเกี่ยวแขนกับโดมินิคเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง

ชายหล่อและหญิงสวยคู่หนึ่งย่อมดึงดูดสายตาทุกคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เซซิเลียสมกับที่ได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามที่สุดในจักรวรรดิยาคุโรเซียนจริงๆ ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ข่าวลือ"

"เธอแทบไม่ค่อยปรากฏตัวในที่สาธารณะ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเธอ ฉันคิดว่าเธออาจจะไม่สวยขนาดนั้นและกลัวอับอาย แต่ฉันประเมินเธอต่ำไป"

"ฉันเคยคิดว่าเซซิเลียไม่ดีพอสำหรับโดมินิค แต่ตอนนี้ดูเหมือนเซซิเลียอาจจะเด่นกว่าเขาด้วยซ้ำ"

เสียงซุบซิบเหล่านั้นดังมาถึงหูของเซซิเลียและโดมินิคด้วย

ในอดีต เพราะเซซิเลียแทบไม่เคยเข้าร่วมงานเหล่านี้ และโดมินิคเก่งในการแสดงตัว ผู้คนในเมืองเซเรโนเวียจึงคิดว่าเธอไม่เหมาะสมกับโดมินิค

เมื่อได้ยินเสียงเหล่านี้ตอนนี้ โดมินิคย่อมรู้สึกไม่พอใจ

เขาชอบวางตัวเองในตำแหน่งสูงสุดเสมอ ทนไม่ได้ที่จะมีใครพูดไม่ดีเกี่ยวกับเขา และไม่อาจทนได้ที่จะมีใครเหนือกว่าเขา แม้แต่เซซิเลีย อย่างไรก็ตาม เขาเก่งในการปกปิดความรู้สึก และไม่มีใครมองทะลุเขาได้

ทั้งสองเดินไปหาพ่อแม่ของโดมินิกและทักทายพวกเขาอย่างกระตือรือร้น ซีซิเลียเคยเชื่อจริงๆ ว่าตระกูลคิงสลีย์ปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจ คอยแสดงความห่วงใยและดูแลเธอเป็นอย่างดี กว่าจะรู้ความจริงก็ช้าไปเสียแล้วว่าเจตนาที่แท้จริงของพวกเขาคือการพยายามสร้างความไว้วางใจเพื่อหลอกเอาทรัพย์สินของครอบครัวเธอ

เธอซ่อนอารมณ์ความรู้สึกและเข้าสังคมกับตระกูลคิงสลีย์ ห้องจัดเลี้ยงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เดินเข้าออก ในฐานะหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ หลายคนพยายามประจบประแจงตระกูลคิงสลีย์ ค่อยๆ ซีซิเลียเดินหายไปอย่างไร้ร่องรอย การจากไปของเธอเงียบเชียบจนโดมินิกไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอไม่อยู่แล้ว

เธอเคยคิดว่าการที่เขาละเลยเธอนั้นยกโทษให้ได้เพราะเขาทุ่มเทให้กับงานมาก เธอเคยหาข้อแก้ตัวให้เขาตลอดเวลา...

ซีซิเลียหันหลังและเดินไปยังสวนหลังบ้าน เธอไม่ชอบสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านจริงๆ เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากทันทีที่มาถึงสวนหลังบ้าน

แต่ในตอนนั้น...

"คุณล็อคฮาร์ต" เสียงที่ดังขึ้นทันทีทำให้เธอสะดุ้ง

เธอหันหน้าไปและเห็นชายคนหนึ่งปรากฏตัวจากความมืด เขาสวมชุดสูทสีเทาเย็น เสื้อเชิ้ตสีขาว และเนคไทสีเทาเงิน การตัดเย็บและสีที่เป็นเอกลักษณ์ ผสมกับใบหน้าที่คมเข้มและลึก ทำให้เขาดูหล่อเหลาอย่างน่าตายตั้งแต่แรกเห็น

ซีซิเลียเบนสายตาเล็กน้อยและถาม "คุณมาทำอะไรที่นี่คะ"

"ผมรอคุณอยู่น่ะ คุณล็อคฮาร์ต" มุมปากงดงามของอลาริกยกขึ้น

เขารอเธอทำไม แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าเธอจะมาที่สวนหลังบ้าน

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" ซีซิเลียถามอย่างใจเย็น

"คืนการ์ดให้ผมสิ!" อลาริกพูดตรงๆ

สีหน้าของซีซิเลียเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอคงไม่ควรหวังอะไรมากจากเขาจริงๆ

เธอพูดว่า "คุณไม่ได้ใจกว้างกับผู้หญิงเสมอหรอกเหรอคะ"

"งั้นคุณล็อคฮาร์ตกำลังบอกเป็นนัยว่าคุณเป็นของผมแล้วงั้นเหรอ" อลาริกยิ้มอย่างชั่วร้าย

ในตอนนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของเขาโน้มเข้ามาใกล้ แผ่รังสีที่น่าขนลุกและอันตราย

ซีซิเลียถอยหลัง

อลาริกหัวเราะยิ้มกวนๆ

"ไร้ยางอาย" ซีซิเลียพูดอย่างหงุดหงิด "การ์ดอยู่ที่บ้านค่ะ ฉันจะคืนให้คุณคราวหน้า!"

พูดจบ เธอหันหลังเดินจากไป ในบทใหม่ของชีวิตนี้ เธอมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนและไม่มีเจตนาจะเสียเวลาไปกับความสนุกสนาน เธอจึงต้องเรียนรู้ที่จะเข้าสังคม

ในตอนนั้น เธอเห็นโดมินิกเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยง ดูเหมือนเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเธอไม่อยู่และออกมาตามหาเธอ เมื่อเขาเห็นเธอ สีหน้าของเขาแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาคงคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่เธอควรอยู่เงียบๆ ข้างเขาเวลาที่เขากำลังทำอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมา เขาเปลี่ยนเป็นคนสุภาพเรียบร้อยแบบที่เขาเป็นประจำทันที เขาพูดอย่างอ่อนโยน "ทำไมถึงออกมาคนเดียวล่ะ พี่เป็นห่วงเมื่อหาน้องไม่เจอ"

"รู้สึกอึดอัดนิดหน่อยค่ะ เลยออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ กำลังจะกลับเข้าไปพอดี" ซีซิเลียพูดพร้อมรอยยิ้มจาง

"คราวหน้าให้พี่มาเป็นเพื่อนนะ" โดมินิกดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดอย่างอ่อนโยน

ซีซิเลียรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย โดยเฉพาะภายใต้สายตาที่ชวนให้รู้สึกไม่สบายใจของอลาริก เธอไม่สามารถระบุได้ชัดเจนว่ามีอะไรในสายตาของเขา แต่มันทำให้เธอรู้สึกผิด

ชัดเจนว่าพวกเขาเป็นเพียงความสัมพันธ์เชิงร่วมมือกันเท่านั้น

โดมินิกสังเกตเห็นสายตาของอลาริกเช่นกัน เขายังคงสุภาพและยื่นมือไปทักทาย "คุณวิทเทเกอร์ ช่างเป็นเรื่องน่าประหลาดใจที่ได้พบคุณที่นี่ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะครับ"

อลาริกมองโดมินิกแวบหนึ่งแต่เพิกเฉยต่อมือที่ยื่นมา เขาเดินผ่านพวกเขาไปอย่างเย็นชาและภาคภูมิ ทิ้งคำพูดไว้ว่า "คุณคิงสลีย์ คู่หมั้นของคุณสวยมากนะ ระวังให้ดีล่ะ"