บทที่ 117

มันมืดแล้ว เท้าของฉันเริ่มรู้สึกเหมือนคอนกรีตมากกว่าส่วนหนึ่งของร่างกาย มีแสงไฟอยู่ไกลๆ แต่ฉันบอกไม่ได้ว่าไกลแค่ไหนเพราะสายตาพร่ามัว ฉันคงไปได้ไม่ไกลในสภาพนี้ จู่ๆ น้ำหนักมหาศาลก็พุ่งเข้าใส่ฉัน บังคับให้ฉันล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงร้อง

"คิดว่าจะวิ่งหนีเหรอ? ฉันให้โอกาสแกแล้วนะ คิดว่าแกคงไม่โง่พอที่จะพ...