บทที่ 34

อาร์ทิมิสมองฉันด้วยความสับสน ฉันยิ้มเพราะเขาไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขายังไม่พร้อมสำหรับสิ่งนี้ แต่ที่นี่คือสถานที่ที่เจ๋งที่สุดเท่าที่เคยมีมา และฉันตื่นเต้นเกินกว่าจะระงับตัวเองได้ ฉันวิ่งจากระเบียงและกระโดดเข้าหาเขาเพื่อกอดเขาแน่นๆ เขารับฉันไว้พร้อมกับครางแต่ก็รับฉันไว้ได้

"เกิดอะไรขึ้น? ฉัน...