ส่วนที่ 67

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้ฉันต้องหรี่ตามอง หาวหวอด ฉันลุกขึ้นนั่งและสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ ดวงตารู้สึกหนักอึ้ง นั่นแหละที่เกิดขึ้นเมื่อเธอร้องไห้เป็นชั่วโมงๆ ไม่หยุด เสียงแหลมคมในใจเตือนฉัน

ฉันถอนหายใจ ผลักผ้านวมออก สายตาเหลือบไปที่เสื้อแจ็คเก็ตที่ฉันใส่อยู่...