อภิธานาธิบดี

เสียงกรีดร้องของแม่ปลุกฉันให้ตื่นจากการหลับใหล ในอาการงัวเงียฉันมองสำรวจห้องแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่แล้วเสียงกรีดร้องอีกครั้งก็ดังขึ้น ฉันลุกพรวดพราดวิ่งไปที่ประตู เมื่อก้าวออกจากห้อง สิ่งที่เห็นคือสีแดงฉาน เลือดเปรอะเปื้อนพื้นและผนัง ราวกับมีใครบางคนที่บาดเจ็บถูกลากผ่านไป

ฉันรู้ตัวว่าทุกอย่างเงียบสงัดลง ความเงียบนั้นทำให้ฉันสั่นด้วยความกลัว ฉันพยายามวิ่ง แต่พื้นลื่นทำให้ฉันล้มลงจนตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงที่เต็มไปทั่วทางเดิน ฉันพยายามกลั้นเสียงร้องไห้และลุกขึ้นยืน แต่ขาฉันสั่นไปหมด เมื่อในที่สุดฉันยืนได้มั่นคง ฉันก็เดินโซเซตามทางเดินและพุ่งเข้าไปในห้องของพ่อแม่

ชายในหน้ากากดำกำลังยืนอยู่เหนือร่างของแม่ ฉันมองลงไปและเห็นว่าแม่ไม่ขยับเขยื้อน ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจและทรุดลงบนเข่า ฉันรู้ว่าเมื่อชายคนนั้นหันมาหาฉัน ฉันจะเป็นเหยื่อรายต่อไป และการต่อสู้คงไร้ประโยชน์ ฉันร้องไห้และอธิษฐานต่อเทพีพระจันทร์ขอให้ได้ไปอยู่กับพ่อแม่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของพระองค์ แต่แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่คนเดียว ชายคนนั้นหายไปแล้ว ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่สั่นเทา จนกระทั่งนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้า กลิ่นคาวเลือดอบอวลไปทั่วอากาศ

พ่อแม่ของฉันตายแล้ว และตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวโดยสิ้นเชิง