บทที่สิบสอง: ฉันจะอ่อนโยน

เปิดตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย หัวฉันปวดตุบๆ อย่างรุนแรง ความจริงฉันไม่คิดว่าเมื่อคืนฉันดื่มมากขนาดนั้น แต่ก็มากพอที่จะทำให้ปวดหัวได้แน่ๆ ฉันถูตาด้วยฝ่ามือพลางถอนหายใจ ก่อนจะพยายามลุกจากเตียงเพื่อลงไปหาเจฟฟรีย์ข้างล่าง

บ้านเงียบสงัดขณะที่เท้าเปล่าของฉันย่ำลงบันได ฉันสำรวจห้องนั่งเล่นแต่ไม่เห็นใคร ไม่ได้...