#Chapter 143 — ค้นหาเหลี่ยม

"เลียม..." ฉันพึมพำอีกครั้ง พี่ชายของฉันยืนอยู่ตรงประตูพร้อมรอยยิ้มเด็กๆ ของเขา

เขาดูดี ไม่เหมือนคนที่ถูกทรมานมาหลายเดือน และไม่ดูเหมือนคนป่วย ฉันรู้สึกเหลือเชื่อที่ว่านี่ไม่ใช่ร่างจริงของเขา และร่างของเขากำลังนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลที่บ้านเรา เสื่อมโทรมลงตามกาลเวลา

ในที่สุดร่างกายฉันก็หลุดจากอ...