บทที่ 12

เซซิเลียกลั้นน้ำตาไว้จนไม่มีที่ว่างเหลือในตัวเธออีกต่อไป แล้วเธอก็แตกสลายไปตามรอยตะเข็บ ดวงตาร้อนผ่าว น้ำตาไหลอาบใบหน้า เธอไม่ได้ฟาดแส้ลงบนเซบาสเตียน แต่กลับทิ้งมันลงบนพื้น มือสั่นระริกขณะกำเป็นหมัด

เธอเหนื่อยหน่ายกับคนแบบเขา—คนที่ใช้และทำร้ายเธอราวกับชีวิตเธอไร้ค่า ราวกับเธอไม่ได้มีสติปัญญาเท่าเที...