บทที่ 192

พายุยังคงโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งนอกหน้าต่างอพาร์ตเมนต์ของแอชเชอร์

เซซิเลียขดตัวอยู่บนโซฟาพร้อมผ้าห่มของเขา แต่ทุกครั้งที่ฟ้าแลบสว่างวาบข้างนอก หัวใจของเธอก็แทบกระเด้งขึ้นมาติดคอ

เธอกลัวพายุมาตลอด—กลัวเสียงดังสนั่น แสงวาบวับ และเสียงที่อพาร์ตเมนต์เก่าของเธอทำเมื่อลมพัดปะทะอย่างรุนแรง เสียงเหมือนโลก...