บทที่ 3

ใจของเซซิเลียเบาลงเมื่อเห็นรูปของมีอาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เธอหายใจลึกและรับสาย รวบรวมอารมณ์ที่แตกตื่นทั้งหมดแล้วเก็บมันไว้

เซซิเลียพยายามยิ้ม หวังว่ามันจะส่งผ่านน้ำเสียงของเธอ "ว่าไง มีอา"

"เซเซ่!" ความตื่นเต้นของมีอาดังผ่านลำโพง "เล่ามาให้หมดเลย มันใหญ่จริงๆ อย่างที่เขาว่ากันเหรอ?"

เซซิเลียรู้สึกร้อนวูบวาบเมื่อนึกถึงเครื่องมือขนาดใหญ่ที่เธอรู้สึกได้ข้างในตัวเธอเมื่อคืนก่อน มีอารู้เรื่องนี้ได้ยังไง? "อ-อะไรนะ?" เซซิเลียถาม

"คฤหาสน์น่ะสิ!" มีอาอุทาน "ฉันได้ยินมาว่ามันใหญ่มากจนมองไม่เห็นอีกด้านของห้องจากอีกด้านหนึ่งเลย"

"อ๋อ" เซซิเลียตอบ ปล่อยให้เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกมา ขอบคุณพระเจ้า "ไม่ มันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นหรอก"

"มันมีกี่ชั้นล่ะ?" มีอาถาม "มีกี่ห้อง? แล้วผู้เช่าหล่อหรือเปล่า?"

เซซิเลียรู้สึกว่าริมฝีปากของเธอสั่น เธอกัดมันไว้เพื่อไม่ให้ร้องไห้ เธออยากจะเล่าความลับให้มีอาฟังมาก แต่เธอปิดบังเพื่อนรักของเธอมาหลายปีแล้ว และเธอจะไม่เปิดเผยความลับที่มืดมิดที่สุดของเธอตอนนี้ ในสายตาของมีอา เธอยังคงเป็นเบต้า

เธอแทบจะสูญเสียทุกอย่างไปในยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา เธอไม่สามารถสูญเสียมีอาไปด้วยได้

"ฉันไม่แน่ใจเรื่องนี้นะ มีอา" เซซิเลียตอบ "ฉัน...ฉันเหนื่อยและ..."

"อ๋อ" มีอาฟังดูผิดหวังเล็กน้อย แต่ไม่นานเสียงของเธอก็กลับมาเต็มไปด้วยความสุขอีกครั้ง "เอาเถอะ คนรวยคงมีนิสัยแปลกๆ เยอะแยะ บางทีเธอควรจะทิ้งเรื่องทั้งหมดนี้ไปซะ"

เซซิเลียนั่งลงที่ขอบเตียง แต่กระโดดขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกถึงสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นบนผ้าปูที่นอนเหล่านั้นเมื่อคืนก่อน

"เซ เราจะหาทางออกกัน ยังมีงานบริหารจัดการอีก—นั่นเป็นสิ่งที่เธอต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม?"

คำพูดของมีอาทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่เซซิเลียไม่สามารถสลัดความรู้สึกมืดมนที่พัดวนรอบตัวเธอได้ เธอถอดเสื้อผ้าและเปิดฝักบัวอาบน้ำในขณะที่มีอาพูดถึงตำแหน่งงานที่เปิดรับสมัครทั่วเมือง เมื่อพวกเธอกล่าวลากัน ห้องน้ำเต็มไปด้วยไอน้ำหนาทึบจนเซซิเลียไม่สามารถมองเห็นตัวเองในกระจกได้อีก

เธอไม่รู้สึกอยากจะมองหน้าตัวเองอยู่แล้ว

เธออาบน้ำชำระล้างความทรงจำของคืนก่อนและแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสำรองที่เธอนำมา สาปแช่งตัวเองที่เลือกกระโปรงแทนกางเกงขายาวทั้งที่รู้สึกเปราะบางอยู่แล้ว เมื่อเสร็จเรียบร้อย เซซิเลียเปิดกล่องยายับยั้งของเธอเพื่อฉีดยาประจำวัน—แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในใจ เธอคว้าเข็มฉีดยาอันที่สองจากชุดและฉีดยาสองเท่า เธอไม่เคยใช้ยายับยั้งสองเท่ามาก่อน—ส่วนหนึ่งเพราะเซซิเลียรู้ถึงความเสี่ยง การใช้ยายับยั้งในระยะยาวก็อันตรายมากพออยู่แล้ว และเธอแน่ใจว่าร่างกายของเธอได้รับความเสียหายไปแล้วหลังจากใช้มาหลายปี การเพิ่มขนาดยาเป็นสองเท่าอาจมีผลข้างเคียงที่เลวร้าย แต่นี่เป็นเหตุฉุกเฉิน

เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองยอมจำนนต่ออัลฟ่าอีกครั้ง

เธอสะบัดความรู้สึกคลื่นไส้ที่เริ่มก่อตัวขึ้นตั้งแต่ฉีดยา และออกจากห้องเพื่อเดินตามทางเดินอันน่าเกรงขามของคฤหาสน์ เธอพบว่ามันยากที่จะเดินในรองเท้าส้นสูง ยาเพิ่มขนาดทำให้เธอรู้สึกเวียนหัวจนต้องพิงกำแพงทุกๆ สองสามวินาทีเพื่อพยุงตัว

หายใจลึกๆ เธอบอกตัวเอง และเดินต่อไป

สำนักงานบริหารอยู่ห่างออกไปสิบนาทีโดยการเดินเท้า—เป็นตึกสูงใหญ่ในใจกลางความวุ่นวายของเมือง เซซิเลียเดินเข้าไปข้างใน ค้นหาชั้นแรกจนกระทั่งเธอพบคำว่า สำนักงาน บนป้ายข้างประตูกระจก ภายในเธอได้ยินเสียงไพเราะเบาๆ ของเลขานุการ

"ค่ะ บอส ดิฉันเข้าใจความหมายของคุณ"

เซซิเลียหายใจลึกและผลักประตูเบาๆ

เลขานุการนั่งอยู่ที่โต๊ะ มองขึ้นมาที่เซซิเลียด้วยดวงตากว้างที่ยิ้มแย้ม เซซิเลียจำเธอได้จากวันที่เธอลงนามในสัญญาทำงาน "ดีใจที่ได้พบคุณอีกครั้ง!" เธอพูด "ฉันช่วยอะไรคุณได้บ้าง?"

เซซิเลียนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะ สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บระหว่างขาของเธอ "ฉัน—เอ่อ คือ ฉันต้องการถอนใบสมัครงาน"

เลขานุการยิ้มเม้มปากและเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักบนโต๊ะของเธอ เธอหยิบกระดาษกองเล็กๆ ที่เย็บมุมด้านบน และส่งให้ "ดูนี่สิคะ? คุณได้ลงนามสัญญาสามเดือนแรกไปแล้ว คุณสามารถลาออกได้ แต่จะถือว่าเป็นการละเมิดสัญญา"

ความคลื่นไส้ของเซซิเลียพลันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เธอรับสัญญามาพลิกดูทีละหน้า ความร้อนวูบวาบเริ่มขึ้นบนใบหน้าของเธอ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ทำไมเธอไม่อ่านมันให้ละเอียดก่อนที่จะลงนาม? เธอถูกล่อลวงด้วยความคิดเรื่องเงินจนลงนามในสัญญาที่ผูกมัดโดยไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอ?

นี่ไม่น่าจะเป็นความจริง มีอาอยู่ด้วยตอนที่เธอลงนามครั้งแรก เธอบอกว่าสัญญาถูกเขียนโดยผู้จัดการของบริษัทกฎหมายของเธอเอง เธอสัญญาว่าจะไม่มีอะไรให้กังวล

มิอาจะไม่โกหกฉัน...บางทีพวกเขาอาจเปลี่ยนข้อตกลงลับหลังเรา

เลขาฯ เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาแตะมือเธอ ยังคงดูใจดีเหมือนเดิม และพูดด้วยน้ำเสียงหวานเช่นเคย "คุณเซซิเลีย การละเมิดสัญญาของคุณจะทำให้เราต้องฟ้องร้องคุณนะคะ คุณไม่อยากให้เป็นแบบนั้นใช่ไหมคะ"

อีกครั้งที่น้ำตาเริ่มคลอตาเซซิเลีย เธอกลืนมันลงไปและออกจากสำนักงาน วิ่งออกไปสู่สภาพอากาศสีเทาและลมแรง รถยนต์แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว กระเซ็นน้ำจากแอ่งน้ำตามทางเท้า เมฆเริ่มพ่นละอองฝนเล็กๆ ลงมาบนพื้นโลก เซซิเลียไม่สนใจฝนหรือสิ่งที่มันอาจทำกับผม เครื่องสำอาง หรือชุดของเธอ เบื่อที่ต้องเดินสะดุดกับส้นสูง เธอถีบรองเท้าออกและถือไว้ที่นิ้วมือ ความคลื่นไส้และเวียนหัวเติมเต็มท้องที่ว่างเปล่าของเธอด้วยความรู้สึกเน่าเสีย

คุณไม่ได้บอกเราล่วงหน้าว่าคุณเป็นโอเมก้า เลขาฯ พูด เราจะยกโทษให้คุณสำหรับเรื่องนั้น ตราบใดที่คุณสามารถทำตามสัญญาที่จะทำงานนี้และทำมันอย่างมีประสิทธิภาพ ท้ายที่สุด คุณจะไม่พบงานที่ดีกว่านี้ในฐานะโอเมก้า

หัวใจของเธอจมดิ่งเหมือนก้อนหินในอก เลขาฯ พูดถูก เธอจะไม่มีวันหาวิธีเลี้ยงตัวเองได้ที่ไหนอีก

ขณะที่เธอเดินกลับไปยังคฤหาสน์ เธอบังเอิญพบกับภาพของโอเมก้าคนหนึ่งบนทางเท้า เธออยู่บนเข่า กำลังเกาะอัลฟ่าที่เดินผ่านมา ใบหน้าเธอแดงก่ำ หน้าอกกระเพื่อม...แน่นอนว่าเธอกำลังเป็นสัด เธอเกาะเสื้อของอัลฟ่า วิงวอนให้เขาพาเธอไป

อัลฟ่า ดูเหมือนจะรังเกียจการสัมผัสของเธอ ผลักเด็กสาวลงพื้นและเดินต่อไป เซซิเลียรีบไปหาเธอ จับข้อศอกที่ถลอกและมีเลือดออก "ให้ฉันช่วยนะ" เธอพูด แต่โอเมก้าผลักเธอออกไป

"ไปให้พ้น!" เธอคำราม ผมของเธอยุ่งเหยิงปรกหน้า จากนั้นเธอก็เห็นอัลฟ่าอีกคนเดินผ่านมา และรีบตามเขาไปทันที

ภาพนั้นทิ่มแทงเซซิเลียเหมือนหอกแทงหัวใจ เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นแบบนั้นได้

โอเมก้าที่เดียวดายถูกความต้องการครอบงำ วิงวอนขอมีเซ็กส์ตามท้องถนน

เธอก้มหน้าต่ำขณะเดินกลับคฤหาสน์

อากาศหนาวเย็นทำให้ผิวของเธอสั่นสะท้าน โชคดีที่ไม่มีใครเข้ามาหาเธอขณะที่เธอเข้าอาคารและเดินกลับห้อง ผ้าปูที่นอนได้รับการเปลี่ยนแล้ว และด้วยความเหนื่อยล้าและโล่งใจกับภาพที่เห็น เธอล้มตัวลงบนเตียง อย่างรวดเร็ว เธอถูกความง่วงพาไป—ภาพของแม่เธอ กลับบ้านหลังจากวันทำงานที่หนัก ถอดรองเท้าที่ประตูและทิ้งตัวลงบนโซฟา ผมของเธอหลุดจากมวย เหนื่อยแค่ไหนเธอก็ยังยิ้มได้เมื่อเห็นเซซิเลีย

"มานี่จ้ะลูก มากอดแม่หน่อย" เธอพูด กอดเซซิเลียเข้าไปในอ้อมแขน

เธอหวงแหนความรู้สึกของอ้อมกอดแม่ ความอบอุ่นและกลิ่นของเธอ เสียงหัวเราะที่อ่อนโยนและร่าเริงของเธอ เซซิเลียโหยหามัน และถึงแม้เธอจะรู้ว่านี่เป็นเพียงความฝัน เธอก็ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของแม่ ทันใดนั้น ทุกอย่างก็ชัดเจนขึ้น มีเสียงกริ่งที่ประตูหน้า แม่ลุกขึ้นและไล่เซซิเลียออกจากห้อง "ไปนะเซซิเลีย มีคนมาหา"

เซซิเลียเกลียดเวลาที่ต้องซ่อนตัว แต่เธอก็ออกจากห้องนั่งเล่นตามที่แม่สั่งและย่องเข้าไปในห้องนอนของเธอที่ปลายทางเดิน เธอคุ้นเคยกับการฝึกนี้และรู้ว่าไม่ควรออกจากห้องจนกว่าแม่จะกลับมาเคาะประตูห้องเธอ แต่ครั้งนี้ แม้จะขัดกับทุกสิ่งที่เธอถูกสอนมา เซซิเลียเลือกที่จะยืนอยู่ที่กรอบประตู แอบดูว่าใครมา เธอหวังว่ามันจะเป็นชายที่เคยนำดอกไม้มาให้แม่ครั้งหนึ่ง—เขาเป็นคนดี ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาแค่ใจร้ายมาก

เกือบทุกครั้ง ผู้มาเยือนของแม่เป็นผู้ชาย เซซิเลียมักได้ยินเสียงของพวกเขาผ่านรอยแตกที่ประตูหรือเห็นพวกเขาออกไปผ่านหน้าต่างของเธอ แต่วันนี้ เป็นผู้หญิงที่มาถึง สวมชุดสูทสไตล์นักธุรกิจและถือกระดาษแผ่นหนึ่ง

"ฉันรู้ว่ามันถึงกำหนดแล้ว" แม่ของเธอกำลังพูดกับผู้หญิงคนนั้น "ฉันส่งไปรษณีย์ให้คุณสัปดาห์หน้าไม่ได้เหรอ"

ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงเบามาก เซซิเลียไม่ได้ยิน ไม่ว่าเธอพูดอะไร มันทำให้แม่ไม่พอใจ

"ได้โปรดค่ะ ฉันแค่ต้องการเวลาอีกสองสามวัน ฉันจะหามาให้คุณได้ ฉันสัญญา"

ผู้หญิงคนนั้นกอดอก สังเกตเห็นเซซิเลียที่กำลังมองจากอีกฝั่งของห้อง เธอโน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อพูดอะไรบางอย่างกับแม่ของเธอเป็นการส่วนตัว จากนั้นก็เดินออกไป ปิดประตูดังปังตามหลัง

ทันทีที่เธอจากไป แม่ก็เริ่มร้องไห้ เซซิเลียมองอย่างช่วยอะไรไม่ได้ขณะที่แม่ก้มหน้าเหนือเคาน์เตอร์ครัวและสะอื้น เธออยากวิ่งไปหา ไปกอดแม่—แต่เธอไม่ควรจะมองอยู่ เธอไม่ควรรู้ว่าแม่กำลังร้องไห้

เสียงความเศร้าของแม่ดังขึ้นเรื่อยๆ ดังขึ้นๆ จนกระทั่ง มันกรีดร้องในหูของเธอ เซซิเลียตื่นขึ้นมาพร้อมกับหายใจเฮือก

ที่ไหนสักแห่งข้างนอก มีแตรรถยนต์กำลังดังลั่น