บท 1
ในบ่ายต้นฤดูหนาว ท้องฟ้าสีเทาหม่นเริ่มโปรยปรายเกล็ดหิมะเล็กๆ ลงมา และค่อยๆ ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ลมเหนือที่หนาวเหน็บราวกับจะบาดใบหน้าพัดพาเศษกิ่งไม้แห้งและใบไม้ร่วงกรูกันมา ยิ่งเสริมให้บรรยากาศที่อึดอัดมืดหม่นอยู่แล้วรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก
เวลาบ่ายสามโมงครึ่ง เสี่ยเหวิน ที่นั่งอยู่ในห้องทำงานประธานบริษัทที่สำนักงานใหญ่ของตระกูลเสี่ย ได้รับโทรศัพท์ส่วนตัว หลังจากรับสาย เขาถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและสายตาเย็นชาสี่คำว่า "พบตัวแล้วหรือ?"
หัวหน้าทีมรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์ตระกูลเสี่ยที่ปลายสายรายงานต่อเสี่ยเหวินด้วยลักษณะการพูดที่กระชับเฉียบขาดตามปกติ "ครับ ท่านประธาน พวกเราพบหมายเลข 1 ในสภาพที่ฆ่าตัวตายแล้ว ศพกำลังอยู่ระหว่างการนำกลับมา"
ยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา เสี่ยเหวินชมเบาๆ แล้ววางสาย เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหาร หยิบกรอบรูปคริสตัลที่วางเงียบๆ อยู่ที่มุมโต๊ะขึ้นมา พินิจมองใบหน้ายิ้มแย้มสดใสของชายวัยกลางคนทางด้านขวาของภาพ รอยยิ้มเย็นชาที่มุมปากค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความเคียดแค้นอย่างเข้มข้น...
ตายแล้วหรือ? เจ้าผู้ชายที่เคยทุ่มเททำงานช่วยเหลือธุรกิจของฉัน หวานซึ้งในความรักกับฉัน แต่ตอนนี้กลับทรยศฉันอย่างสิ้นเชิงและพยายามทำลายตระกูลเสี่ย... แค่นี้ก็... ตายแล้วหรือ?
เสี่ยเหวินพลันหันไปทางหน้าต่างบานใหญ่ด้านหลัง ข้างนอกเกล็ดหิมะเล็กๆ ที่เริ่มตกตอนแรกตอนนี้กลายเป็นหิมะตกหนักเหมือนขนห่าน ไม่ถึงชั่วโมง ทุกที่ที่สายตามองเห็นเต็มไปด้วยสีขาวอันกว้างใหญ่และซีดจาง...
เขายื่นมือไปเปิดหน้าต่างบานริมสุด ลมหนาวพัดเข้ามาอย่างรุนแรง อุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างฉับพลันจนเสี่ยเหวินสะดุ้งเฮือกด้วยความหนาว เขายกแขนที่ถือกรอบรูปขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วมือเรียวยาวสม่ำเสมอราวกับมีความอาลัยอาวรณ์ไม่สิ้นสุด ค่อยๆ ลูบใบหน้าที่ยิ้มสดใสเหมือนแสงอาทิตย์ในภาพอย่างระมัดระวังและทะนุถนอม แล้วในวินาทีถัดมาโดยไม่มีสัญญาณเตือน เขายื่นแขนออกไปนอกหน้าต่าง นิ้วที่ถือกรอบรูปคริสตัลค่อยๆ คลายออก ชายในภาพที่ยิ้มอย่างเปิดเผยและกระตือรือร้นก็ร่วงหล่นลงไปพร้อมกรอบรูปจากตึกสูง 28 ชั้น...
ตกลงไปแตกกระจายที่หน้าประตูใหญ่ของสำนักงานใหญ่ตระกูลเสี่ย
เสี่ยเหวินที่ปิดหน้าต่างแล้ว เงยหน้ามองเกล็ดหิมะที่โปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า รอยยิ้มที่มุมปากเริ่มเปลี่ยนเป็นโหดร้าย การปล่อยให้เจ้าหลุดพ้นไปง่ายๆ แบบนี้ ถือเป็นฉัน เสี่ยเหวิน...
ส่งของขวัญชิ้นสุดท้ายให้เจ้าละกัน
...
ในเวลาเดียวกัน ที่ลานจอดรถใต้ดินอันกว้างใหญ่ของบริษัทสาขาตระกูลเสี่ยในอเมริกาเหนือ ภายใต้แสงไฟสลัว บรรยากาศอันหม่นหมองยิ่งดูหนักอึ้ง
ชายร่างใหญ่สามคนล้อมจับชายหนุ่มคนหนึ่งไว้ ปากกระบอกปืนบราวนิ่งที่ติดเครื่องเก็บเสียงเย็นเฉียบจ่อแน่นที่หว่างคิ้วของชายหนุ่ม ในลานจอดรถที่มืดสลัวนี้ เสียงลมหายใจและเสียงหัวใจเต้นของชายทั้งสี่ดังสลับกันไปมาอย่างชัดเจนและรุนแรง
ชายที่เป็นหัวหน้าค่อยๆ ปลดเซฟตี้ของปืนบราวนิ่ง พลางพูดกับชายหนุ่มที่ถูกขังอยู่ใต้ปากกระบอกปืนของเขาด้วยน้ำเสียงทุ้มเย็นชา "น่าเสียดายนะ หมายเลข 2 คุณชายสามารถฝึกหมายเลข 1 ได้สำเร็จแล้ว นายกับหมายเลข 3 ไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป ดังนั้น ฉันมาส่งนายไปสู่สุคติ"
เสียงลั่นไกปืนที่ค่อยๆ ตึงขึ้นแทบจะได้ยินชัดเจน ชายหนุ่มที่ก้มหน้าต่ำมาตลอด ซ่อนดวงตาไว้ใต้ผมหน้าม้า ในที่สุดก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาเรียวยาวดำขาวชัดเจนดูเลือนรางเหมือนย้อมด้วยสีของราตรีภายใต้แสงไฟสลัว แต่ในวินาทีถัดมา เมื่อริมฝีปากบางสีจางของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาดที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยามอย่างโจ่งแจ้ง ดวงตาคู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นคมกริบและเยาะหยันในชั่วพริบตา...
