บท 1004

"ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!"

ฉันยังคงตบอยู่เป็นระยะ

เสียงนั้นฟังดูเหมือนเสียงปะทะกันของคนสองคน

ตอนแรกโล่วชุนฮวายังอดทนไม่ร้อง แต่เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งสองนาที เธอก็เริ่มครางเสียงดัง เสียงหนึ่งดังกว่าอีกเสียงหนึ่ง แต่ละเสียงยั่วยวนมากขึ้น ปนกับความเจ็บปวดเล็กน้อย

แต่ไม่เป็นไร ที่นี่อยู่ห่างจากถนนใหญ่ ไม่มีใครได...