บท 2

ลุงหลูทำเป็นหันหน้าไปทางอื่น แต่สายตากลับแอบมองไปทางนั้นอย่างห้ามไม่ได้

"เอ๋อเอ๋อของเธอ ช่างใหญ่และขาวจริงๆ..."

ใจของลุงหลูสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พยายามอดกลั้นความอยากที่จะยื่นมือไปคว้าสองก้อนขาวนวลนั้น

"หนูรู้ว่าหนูแค่อยากเปรียบเทียบกับป้า ลุงหลูบอกหน่อยสิคะ ของหนูกับของป้า ของใครใหญ่กว่ากัน"

โจวเอ๋อใบหน้าแดงระเรื่อ เธอเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าขนาดนี้ ถึงกับปลดกระดุมเสื้อสองเม็ด

แต่เพียงแค่คิดว่าข้างๆ เธอคือลุงหลูที่เธอคิดถึงทั้งวันทั้งคืน เธอก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว

"เรื่องนี้น่ะ... พูดยากนะ"

ลุงหลูพูดอย่างระมัดระวัง ไม่มีท่าทีล่วงเกินแม้แต่นิดเดียว

ขณะที่โจวเอ๋อกำลังจะมีการกระทำขั้นต่อไป ลุงหลูกัดฟันเบรกรถทันที

"เอ๋อเอ๋อ ลงรถเถอะ ถึงบ้านแล้ว"

โจวเอ๋อทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ได้แต่หยิบกระเป๋าลงจากรถ

มองดูโจวเอ๋อที่กำลังส่ายสะโพกเดินจากไปทีละก้าว ลุงหลูจึงถอนหายใจโล่งอก

"เด็กคนนี้ ช่างกล้าจริงๆ แต่รูปร่างของเอ๋อเอ๋อนี่ดีจริงๆ" ถ้า...

เขานึกถึงความคิดชั่วร้ายขึ้นมา แต่มันก็หายไปอย่างรวดเร็ว

จิตสำนึกด้านศีลธรรมในใจเขายังคงทำให้เขาก้าวข้ามกำแพงนั้นไม่ได้

กลับถึงบ้าน หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ โจวเอ๋อขอล้างจานเอง ลุงหลูก็ทำอะไรไม่ได้ จำต้องยอม

ขณะที่ลุงหลูนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องครัว

"อ๊า!"

ลุงหลูรีบลุกขึ้นวิ่งไปดู พบว่าโจวเอ๋อตกใจจนหน้าซีด ชี้ไปที่แมลงสาบตัวหนึ่งบนพื้น

โจวเอ๋อเห็นลุงหลูเดินเข้ามา ดวงตาวาววับด้วยความพึงพอใจ เธอวิ่งเข้าไปกอดลุงหลูทันที กอดแน่น

ในชั่วพริบตา ความรู้สึกถูกกดทับบนหน้าอกจากก้อนขาวใหญ่นั้น ทำให้ลุงหลูหายใจถี่ขึ้นทันที...

"ลุงหลู น่ากลัวจัง... มีแมลงสาบ!"

ลุงหลูจะผลักออกก็ไม่ใช่ ไม่ผลักก็ไม่ใช่ จำใจต้องตบหลังโจวเอ๋อเบาๆ "ไม่ต้องกลัว ลุงอยู่นี่"

แม้ลุงหลูจะพยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ แต่ตอนนี้ ไฟราคะกำลังลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ

โจวเอ๋อที่กำลังซบอยู่บนตัวลุงหลู รู้สึกได้ถึงสิ่งร้อนๆ ที่กำลังดันเธออยู่ ราวกับจะละลายเธอ

โจวเอ๋อเม้มริมฝีปาก แล้วเอื้อมมือไปคว้าสิ่งที่กำลังดันท้องน้อยของเธออย่างแน่วแน่...

"ว้าย ลุง นี่อะไรคะ ใหญ่จัง!"

เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสของลุงหลูจริงๆ โจวเอ๋อก็ตกใจ มันใหญ่เกินไปแล้ว เมื่อเทียบกับของสามีเธอกับของลุงหลู มันต่างกันราวกับแขนเด็กกับขาผู้ใหญ่

เธอคิดแล้วรู้สึกว่าร่างกายอ่อนระทวยไปหมด!

ลุงหลูก็เช่นกัน เขาไม่คิดว่าโจวเอ๋อจะกล้าขนาดนี้ ถึงกับจับตรงนั้นของเขา...

ลุงหลูอดที่จะสูดลมหายใจเฮือกไม่ได้

"โอ้... เอ๋อเอ๋อ... เธอทำอะไรน่ะ..."

โจวเอ๋อรีบปล่อยมือ ใบหน้าแดงก่ำก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาลุงหลู

แต่ความจริงเธอไม่ได้อายเลย กลับรู้สึกตื่นเต้นและเร้าใจ

"ลุงหลู ทำไม... ทำไมของลุงถึงใหญ่เท่าหัวลาเลยคะ?"

ลุงหลูถูกโจวเอ๋อถามจนเขินอาย ใบหน้าแดงก่ำ ปากตอบว่า "ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคนไม่ใช่เหรอ?"