บท 39

จูเย่ว์มาถึงริมทะเล นั่งลงบนชายหาด มองออกไปที่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตอย่างเหม่อลอย เหมือนกับชีวิตของเธอที่มองไม่เห็นหนทาง ได้แต่ปล่อยให้ลมพัดพาไป

ที่ชายหาด จูเย่ว์นั่งอยู่ครึ่งวัน แสงอาทิตย์ค่อยๆ หายลับขอบฟ้า พระจันทร์ลอยขึ้นจากท้องทะเล อุณหภูมิเย็นลงมาก ลมทะเลที่พัดมาปะทะร่างกายรู้สึกเย็นมาก...