บท 4

"พี่ชาย!--"

เสียงเรียกพี่ชายที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้รอยยิ้มที่มุมปากของเสวียนหมิงแข็งค้างไปชั่วขณะ เขาก้มสายตาลงมองเด็กชายตัวเล็กๆ ที่ดูนุ่มนิ่มน่ารักที่ยืนอยู่ไม่ไกล เห็นดวงตาคู่โตสีดำที่กะพริบปริบๆ มองตนเองอย่างเฝ้ารอ เสวียนหมิงหรี่ตาสีน้ำตาลเข้มลงเล็กน้อย แต่เพียงชั่วครู่ เขาก็ย่อตัวลงและกางแขนออกต้อนรับเด็กชายที่ยังลังเลไม่กล้าเดินเข้ามา มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มอบอุ่น "หวั่นเอ๋อร์หรือนี่? มาให้พี่ชายดูหน่อยสิ"

เด็กชายวิ่งเข้าหาเสวียนหมิงอย่างไร้เดียงสาและมีความสุข ด้านหลังของเขา หญิงสาวพยายามจะคว้ามือลูกชายด้วยความตกใจแต่ถูกอาก้วงขัดขวางไว้...

"เสี่ยวหวั่น! อย่าเข้าไป!--"

เสียงกรีดร้องแหลมของเหมิงเลี่ยแทรกความเงียบในห้องทำงาน กู้หวั่นที่วิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเสวียนหมิงหันกลับมามองด้วยความงุนงง ขมวดคิ้วเบาๆ ดวงตาสีดำเป็นประกายกะพริบปริบๆ เสียงของเขาเบาแต่หนักแน่นเมื่อพูดกับแม่ "แม่ครับ นี่พี่ชายนะ... เป็นพี่ชายนะครับ"

ใช่แล้ว นั่นคือพี่ชายของเขา เขาจำดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสวยงามที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่นได้ แม้ว่าเมื่อสิบปีก่อนพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเพียงไม่กี่วัน แต่เขาจำได้ จำได้ถึงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้นยามที่มองมาที่เขา...

สีอ่อนๆ นั้นสะท้อนความเศร้าบางเบา ความอบอุ่นหนักแน่นในอ้อมกอดที่บางบาง... ตลอดสิบปีที่ผ่านมา นั่นคือความทรงจำเพียงหนึ่งเดียวที่เขามีเกี่ยวกับพี่ชาย

หญิงสาวร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา แต่กู้หวั่นกลับหันไป มือน้อยๆ นุ่มนิ่มลูบคิ้วยาวตรงดั่งดาบของเสวียนหมิงเบาๆ แล้วโอบคอของเสวียนหมิงอย่างสนิทสนม ซุกหน้าลงที่ซอกคอ ดมกลิ่นเหมือนลูกสุนัข สักพักก็ยิ้มอย่างโล่งใจ "ใช่แล้วล่ะ... ผมจำกลิ่นนี้ได้ คุณคือพี่ชาย พี่ชายครับ พี่ไปไหนมา? หวั่นเอ๋อร์หาพี่ไม่เจอเลย..."

ความสนิทสนมไร้เดียงสาของกู้หวั่นทำให้แขนที่โอบกอดเขาของเสวียนหมิงแข็งค้างไปเล็กน้อย เขาเอียงหน้ามองกู้หวั่นที่เหลือแค่ด้านหลังศีรษะที่ดูฟูๆ หรี่ตาลงขณะพยายามค้นหาความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนที่เต็มไปด้วยสีแดงฉานของเลือด ในที่สุดก็นึกขึ้นได้ว่า การพบกันครั้งแรกเมื่อสิบปีก่อน เด็กชายที่ยังเดินไม่มั่นคงคนนี้ก็ปล่อยมือพ่อที่จับไว้แล้ววิ่งโซเซเข้ามาหาตน พุ่งเข้ามาในอ้อมกอด ดวงตากลมโตสีดำเป็นประกายมองตน แล้วถามด้วยเสียงเล็กๆ ว่า--

"พี่ชาย คุณเป็นพี่ชายใช่ไหมครับ?"

ในตอนนั้น เขายังไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับการตายอย่างกะทันหันของแม่ ท่ามกลางความเศร้าโศกอันหนักอึ้ง เขาเคยใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์อันแสนสุขและหรูหรากับเด็กคนนี้...

หลังจากนั้น ความจริงก็ถูกเปิดเผยอย่างโหดร้าย ตามด้วยการหลบหนีทั้งวันทั้งคืน...

-- พี่ชาย คุณเป็นพี่ชายใช่ไหม?

-- ไม่ ฉันไม่ใช่พี่ชายนายอีกต่อไปแล้ว

-- ผมจำกลิ่นนี้ได้ คุณคือพี่ชาย

-- ไม่ ฉันเป็นเพียงคนที่จะผลักเธอลงนรกเท่านั้น

เสวียนหมิงอุ้มกู้หวั่นขึ้น เขายืนขึ้น มองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังร้อนใจจนน้ำตาคลอ รอยยิ้มของเขายิ่งลึกขึ้น "บัญชีนั้น ไม่ทราบว่าน้าสาวได้ดูแล้วหรือยัง?"

มือของหญิงสาวสั่น ตามด้วยร่างกายที่ดูเหมือนจะสั่นเทาเบาๆ เธอกำเอกสารเล่มนั้นไว้แน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความไม่ยอมรับที่ผสมปนเปกัน กลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาเพื่อลูกชายไว้