บท 62

กูหานปล่อยนิ้วที่เกี่ยวนิ้วของเสวียนหมิงออก...

เพียงชั่วพริบตาที่ร่างเบาๆ ร่วงหล่นลงไป แต่การกระทำเช่นนั้นกลับเจาะหลุมใหญ่ที่ไม่อาจเติมเต็มได้ลงในใจของเสวียนหมิง!

เมื่อเด็กหนุ่มหยักมุมปากด้วยความพึงพอใจ ค่อยๆ หลับตาลง ราวกับเห็นภาพที่เขาใฝ่ฝันบางอย่าง ทำให้ทั้งร่างจมดิ่งอยู่ในความคาดหวังและความสุข...