บท 297

เสี่ยวจือหยุดร้องไห้ทันทีและหัวเราะเบาๆ พร้อมกับตีไหล่ฉันเบาๆ "น่าเกลียดจัง พี่เสี่ยวหลงพูดจาหยาบคายและตรงไปตรงมาจังเลย"

เสี่ยวจือพิงไหล่ฉัน หรี่ตาเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขและความสงบ พูดเบาๆ กับฉันว่า "แม้ว่าคุณจะเรียกฉันว่าแม่สุนัขแก่ ฉันก็ยอม ขอเพียงแค่คุณไม่ให้ฉันไปไหน ฉันจะเฝ้าบ้านและคอย...