บท 447

ลิ่นเว่ยหรานอึ้งไปพักใหญ่ สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

คุณหญิงคนนั้นยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่นั่น ร้องไห้จนขมับของลิ่นเว่ยหรานเต้นตุบๆ ไปด้วย

"พอเถอะ อย่ายืนเซ่อๆ อยู่ตรงนั้นอีกเลย กลับบ้านไปกับพวกเรากันเถอะ ลูกสาว"

หัวหน้าตระกูลหลี่พูดพลางยื่นมือออกไปหาลิ่นเว่ยหร...