บท 47

"ไม่โอหังแล้วสินะ?"

ชินหลางจ้องมองสู่เสี่ยวเการาวกับเจ้านายที่มองสุนัขตัวหนึ่ง "เอาล่ะ คุณเซินคงบอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่าต้องทำอะไร? เริ่มได้"

"ครับ..." เสี่ยวเกากัดริมฝีปากตัวเองจนเกือบเลือดออก เขายืดตัวตรง สูดหายใจลึก แล้วโค้งคำนับให้ชินหลาง ก่อนจะคุกเข่าลงกราบ ศีรษะแตะพื้นดังโป๊ก "คุณตา หลานชายทำผ...