บท 2

ซูหลิงไม่ฟังคำพูดของผมเลยสักนิด เธอพูดอย่างหงุดหงิดว่า "แกเป็นบ้าหรือไง กระเป๋านักเรียนของฉันมีอะไรหายมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย ฉันแนะนำให้แกรีบไปโรงพยาบาลจิตเวชซะ ไปให้พ้น อย่ามาพูดกับฉัน ไม่มีเวลามาสนใจแก"

ผมโมโหขึ้นมาทันที สูดหายใจลึกๆ หลายครั้งก่อนพูดว่า "ยาคุมกำเนิด!"

ซูหลิงได้ยินคำสามคำนี้ก็ชะงัก แล้วรีบคว้ากระเป๋าเปิดค้นดูอย่างรวดเร็ว หลังจากค้นดูรอบหนึ่งก็เงยหน้าขึ้นจ้องผมด้วยความโกรธ "หวังตง แกกล้าค้นกระเป๋าฉัน!"

ผมแค่นเสียงหึในลำคอ หยิบยากล่องนั้นออกจากกระเป๋าโยนไปตรงหน้าเธอ พูดว่า "ใช่ ฉันค้นกระเป๋าแก ไม่งั้นฉันจะรู้ได้ยังไงว่าแกกินยาพวกนี้"

ซูหลิงรีบเก็บยาใส่กระเป๋า พอเห็นว่าไม่มีใครสังเกตเห็น เธอก็กัดฟันพูดกับผมว่า "หวังตง แกแย่แล้ว อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยแกไป"

กล้าขู่ผมเหรอ? ผมพิงเก้าอี้อย่างใจเย็น พูดว่า "ตามสบาย แต่ก่อนที่แกจะจัดการฉัน ฉันก็จะเอาเรื่องนี้ไปแพร่งพรายเหมือนกัน ฉันจะทำให้ทั้งโรงเรียนรู้ว่าแกพกยาคุมกำเนิดติดตัว แกว่าแกจะดังไหมล่ะ? ฮ่าๆ"

"ไอ้เลว!" ใบหน้าของซูหลิงซีดขาว เธอด่าผมสาดเสียเทเสียอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็ยอมอ่อนข้อ พูดกับผมว่า "แกต้องการอะไรถึงจะปิดปาก?"

ผมพูด "อย่าเพิ่งสิ แกไม่ใช่จะจัดการฉันหรอกเหรอ" ซูหลิงพูด "แกอย่าเหลิงไปหน่อยเลย อยากได้อะไรก็พูดมาตรงๆ" ผมหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนเธอจะกลัวเรื่องนี้แพร่งพรายจริงๆ สนุกแล้วสิ ผมพูด "ยังคิดไม่ออก รอฉันคิดออกแล้วจะบอกแก"

ซูหลิงกัดฟันกรอดๆ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร พอถึงเวลาเรียนตอนเย็น ผมเห็นซูหลิงดูเหมือนลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เธอเล่นสนุกกับกลุ่มคนอยู่นอกระเบียง ก็พวกที่เคยตีผมนั่นแหละ พอเห็นพวกมันผมก็เจ็บใจจนฟันคัน

ดังนั้นตอนเข้าเรียน ผมจึงพูดกับซูหลิงที่นั่งข้างๆ ว่า "หลังเลิกเรียนไปที่ห้องเก็บของ"

ซูหลิงขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจว่า "ไปทำไม ฉันไม่ว่าง!" ผมแค่นเสียงหึ พูดว่า "แกลืมเรื่องยาคุมกำเนิดไปแล้วเหรอ?" ซูหลิงจ้องผมเขม็ง เหมือนจะกินผมทั้งเป็น แต่ไม่พูดอะไร ถือว่ายอมรับ

ผมไม่สนหรอกว่าเธอคิดยังไง ตั้งแต่นั่งโต๊ะเดียวกับเธอมา เธอไม่เคยให้หน้าผมเลยสักครั้ง ตอนนี้มีโอกาสได้พลิกสถานการณ์แล้ว ผมจะไปสนใจอะไรกับเธอให้มากมาย

หลังเลิกเรียน ผมรีบไปที่ห้องเก็บของเป็นคนแรก ห้องเก็บของอยู่เกือบถึงชั้นดาดฟ้า ปกติใช้เก็บโต๊ะเก้าอี้เก่าๆ พอผมขึ้นไปก็ไม่มีใคร ผมปิดประตูแล้วรออยู่ในนั้น

ไม่นาน ประตูก็เปิดออก คนที่เข้ามาคือซูหลิง เธอมองผมแวบหนึ่ง พูดว่า "แกอยากทำอะไรก็พูดมา" ผมดึงเธอเข้ามาทันที กอดเธอเอาไว้ รู้สึกดีมาก

แต่ยังไม่ทันได้รู้สึกอะไรมาก เธอก็ตบผมเปรี้ยงเข้าให้ พยายามดิ้นหลุดจากผม พูดอย่างโกรธจัด "แกจะทำบ้าอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" พอโดนเธอตบเข้าให้ ผมโมโหขึ้นมาทันที พูดว่า "ซูหลิง แกจะมาทำเป็นบริสุทธิ์อะไร ไปเล่นกับคนอื่นมากี่รอบแล้วก็ไม่รู้ แกไม่ใช่รังเกียจฉันหรือไง ได้ แกมาเล่นกับฉันสักครั้ง ฉันจะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ต่อไปเราต่างคนต่างอยู่"

ซูหลิงคงไม่คิดว่าผมจะเสนอเงื่อนไขแบบนี้ เธอตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วก็โกรธจัด ชี้หน้าด่าผม บอกว่าผมไร้ยางอาย เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าผมไม่ใช่คนดี ยังบอกว่าผมได้คืบจะเอาศอก ไอ้หมา

พอเธอด่าเสร็จ ผมจึงพูดว่า "แกจะคิดยังไงก็ได้ แต่เงื่อนไขฉันก็บอกไปแล้ว จะตอบตกลงหรือไม่ก็เรื่องของแก แต่แกคิดให้ดีๆ นะ ถ้าไม่ตกลง พรุ่งนี้ทั้งในเว็บบอร์ดของโรงเรียนหรือบอร์ดประกาศ ก็จะมีชื่อของแกปรากฏขึ้น"

ซูหลิงโกรธจนตัวสั่น เห็นเธอเป็นแบบนั้น ผมกลับรู้สึกมีความสุขจากการแก้แค้น เห็นเธอไม่พูดอะไรและไม่ได้ปฏิเสธ ผมจึงกอดเธออีกครั้ง ซูหลิงหายใจหอบ แม้จะไม่พูดอะไรแต่ดวงตาของเธอมองผมอย่างเคียดแค้น

ผมไม่สนใจอะไรมากมาย ตอนที่ผมกำลังจะทำอะไรต่อไป จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าจากข้างนอก มีคนกำลังคุยกันอยู่ ผมตกใจรีบหยุด ซูหลิงก็รีบผลักผมออก จัดเสื้อผ้าอย่างร้อนรน

ไอ้เวรไหนมาทำลายจังหวะของกู ผมสบถในใจ แต่พวกเขาไม่ได้เข้ามา คงเป็นนักเรียนแอบมาสูบบุหรี่ พวกเราก็ไม่กล้าออกไป จนกระทั่งเสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้นพวกเขาถึงได้ไป พวกเราก็ออกมา แต่ก่อนจะไปผมก็บอกซูหลิงว่า เรื่องนี้ยังไม่จบ เธอโกรธจนฟันคัน พูดว่า "หวังตง แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า ทำกับผู้หญิงแบบนี้ ได้คืบจะเอาศอก" ผมพูด "ตอนนี้แกถึงนึกได้ว่าฉันเป็นผู้ชาย ตอนที่แกดูถูกดูแคลนตีฉัน ทำไมไม่เห็นแกคิดว่าฉันเป็นผู้ชายบ้าง"

พอดีเป็นวันศุกร์ ตอนเลิกเรียนผมจึงบอกซูหลิงว่า "พรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์ แกออกมาเจอกันนะ เที่ยงสิบเอ็ดโมงที่จัตุรัสประชาชน ไม่มาไม่เจอกัน แกรู้ว่าผลจะเป็นยังไงถ้าไม่มา" ซูหลิงมองผมอย่างเคียดแค้น เหมือนอยากจะกลืนกินผมทั้งเป็น แต่จะทำยังไงได้ ผมมีหลักฐานของเธออยู่ในมือ สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ เห็นเธอเป็นแบบนั้นผมก็รู้สึกสะใจ มาเก่งกับฉันอีกสิ!

จินตนาการถึงการได้สนุกกับซูหลิงในวันหยุด ผมก็อดตื่นเต้นไม่ได้ ด้วยความรู้สึกคาดหวัง วันรุ่งขึ้นผมจึงไปถึงจัตุรัสประชาชนก่อนเวลา ซูหลิงมาตรงเวลามาก สวมแว่นกันแดดใบใหญ่ ยังคงไม่ให้หน้าผมเหมือนเดิม เธอพูดว่า "หวังตง แกจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?"

มองรูปร่างอ้อนแอ้นของซูหลิง แม้ผมจะรู้สึกว่าข้อเรียกร้องแบบนี้มันไร้ยางอายจริงๆ แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ผมก็พูดว่า "ใช่ นี่ก็เพราะแกบังคับฉัน"

"แกก็กำลังบังคับฉันอยู่เหมือนกัน ไม่คิดว่าแกจะเป็นคนแบบนี้" ซูหลิงพูดแล้วก็เดินจากไป ผมชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตามไป

พวกเราไปเปิดห้องที่โรงแรมโดยตรง พอเข้าไปแล้ว ซูหลิงไม่พูดอะไรสักคำ แค่มองผมเย็นชา จนผมไม่กล้าขยับ รู้สึกขนลุก ส่วนใหญ่เพราะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ นอกจากป้าเจียงแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้อยู่ใกล้ผู้หญิงขนาดนี้

"หึ ไม่กล้าแล้วเหรอ? งั้นฉันจะไปแล้วนะ" ซูหลิงมองผมอย่างดูถูก

มาถึงขั้นนี้แล้วจะไม่กล้าได้ไง ผมรีบยืดอกเดินเข้าไป กอดซูหลิงไว้ทันที เธอดิ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ต่อต้าน แต่ผมยังคงเห็นความรังเกียจผมในดวงตาของเธอ

อย่างไรก็ตาม ตอนที่ผมดึงซูหลิงไปที่เตียงและกำลังจะทำอะไรต่อไป สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที ซีดขาว เธอตกใจ ผลักผมออกทันที พูดว่า "ไปให้พ้น"

ตอนนี้ผมโมโห กำลังอยู่ในอารมณ์พอดี การเปลี่ยนแปลงกะทันหันของเธอทำให้อารมณ์เสีย ผมพูดอย่างโกรธว่า "เป็นอะไร? แกก็ตกลงแล้วไม่ใช่เหรอ แค่ผ่านเรื่องนี้ไป ฉันจะไม่เอาเรื่องของแกไปพูดข้างนอก"

ซูหลิงลุกขึ้น บอกผมว่า "ไม่ได้ วันนี้ทำไม่ได้แล้ว"

ทำไม่ได้? เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้วแกมาบอกฉันว่าทำไม่ได้? ผมไม่มีทางยอมรับได้ ลุกขึ้นด้วยความโกรธ พูดว่า "ทำไมทำไม่ได้? ก่อนหน้านี้เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ?"

ซูหลิงขมวดคิ้วทันที ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร เอามือล้วงเข้าไปในกระโปรงสั้น พอเอามือออกมา สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นงุนงง นิ้วมือของเธอเปื้อนเลือด

ผมก็งงไปด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้น ยังไม่ทันคิดอะไรมาก ซูหลิงก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ผมได้สติ เดินไปถามอย่างสงสัยว่า "ซูหลิง แกกำลังทำอะไรน่ะ?"

เสียงของซูหลิงดังมาจากห้องน้ำ มีเสียงร้องไห้ด้วย "ไอ้บ้า ฉันเลือดออก เลือดออก"

ผมตกใจมาก พูดว่า "เป็นไปได้ยังไง แกอย่าหลอกฉันนะ มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันยังไม่ได้แตะตัวแกเลย" ซูหลิงพูดอย่างร้อนรนว่า "แกรีบไปซื้อกระดาษทิชชู่ให้ฉันหน่อย จะทำยังไงดีล่ะ!"

ผมถามว่า "จริงเหรอ?" ซูหลิงตะโกนว่า "ฉันจะโกหกแกทำไม แกจะช่วยฉันไหม?" ผมสบถในใจแล้วก็ออกไป สถานการณ์ของซูหลิงเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดถึงเลย แต่จะปล่อยให้เธอเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้ เลือดออกข้างล่างมันน่ากลัว แต่ก็รู้สึกหงุดหงิด ทำอะไรไม่สำเร็จแถมยังต้องไปซื้อทิชชู่ให้เธอ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ

หลังจากซื้อทิชชู่กลับมา ซูหลิงเปิดประตูแง้มนิดหนึ่ง ยื่นมือออกมา พูดว่า "ให้ฉัน" ผมพยายามแอบมองเข้าไปในช่องประตู หวังว่าจะได้เห็นอะไรบ้าง แต่ช่องมันแคบเกินไปมองไม่เห็นอะไรเลย ได้แต่ส่งทิชชู่ให้เธอ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซูหลิงก็ออกมา ผมนั่งอยู่บนเตียงทำหน้าบึ้ง พูดว่า "ซูหลิง แกคงไม่ได้แกล้งทำเพื่อไม่ต้องมีอะไรกับฉันหรอกนะ?"