ฤดูร้อนอันร้อนระอุ

ณ โรงพยาบาลประชาชนเมืองพินไห่ หลู่เฉินกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้นด้วยเหงื่อท่วมใบหน้า

วันนี้เขาต้องรวบรวมเอกสารรายงานที่ผ่านการอนุมัติแล้วให้เสร็จ เพื่อส่งให้รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันเวลา

ในฐานะนักศึกษาฝึกงานที่เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่นาน การได้รับตำแหน่งดีๆ เช่นนี้ เขาไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย

เครื่องปรับอากาศเก่าๆ ส่งเสียงฟู่ๆ หลู่เฉินเช็ดเหงื่อแล้วมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง

บ่ายสองครึ่ง!

รองผู้อำนวยการมาทำงานแล้ว

เขาถือแบบฟอร์มที่จัดเรียบร้อยแล้วมาที่หน้าประตูห้องทำงานของรองผู้อำนวยการ

ขณะกำลังจะเคาะประตู เขาได้ยินเสียงหอบหายใจต่ำๆ ดังมาจากในห้อง

มองผ่านกระจกฝ้าเข้าไป เขาพอจะเห็นร่างสองร่างกำลังเคลื่อนไหวซ้อนทับกันอยู่ในห้อง

หลู่เฉินผู้เห็นโลกมามากรู้ทันทีว่ากำลังมีอะไรเกิดขึ้นในนั้น

"ท่าน...ผู้อำนวยการหู...เรื่อง...งานของฉัน...จะได้...บรรจุแล้วใช่ไหมคะ?" เสียงผู้หญิงดังมาจากในห้องอย่างขาดๆ หายๆ

"วางใจได้ ฉันรับรองว่าจะให้เธอได้บรรจุแน่นอน!" รองผู้อำนวยการหูพูดพร้อมเสียงหอบแฮ่กๆ

"ขอบคุณท่านผู้อำนวยการมากค่ะ..." เสียงหญิงสาวฟังดูอารมณ์ดี และยิ่งทุ่มเทมากขึ้น

หลู่เฉินรู้สึกตกตะลึง

กลางวันแสกๆ กล้าทำเรื่องชู้สาวในห้องทำงาน รองผู้อำนวยการคนนี้ช่างกล้าเหลือเกิน

แต่เสียงผู้หญิงคนนี้ ทำไมฟังดูคุ้นหูจัง?

ตอนนั้นเอง มีเสียงพูดดังขึ้นอีกในห้อง

"น่าน่า เธอสวยจริงๆ เรามาอีกรอบนะ!"

"ไม่เอานะ เดี๋ยวหลู่เฉินจะมาแล้ว ถ้าเขาเห็นเข้าจะไม่ดี รอตอนเย็นไปโรงแรมกันนะคะ แล้วคุณจะทำอะไรก็ได้!"

"แค่เขาเองเหรอ? เห็นแล้วจะทำไมได้? ที่นี่ฉันเป็นใหญ่ ถ้าเขากล้าพูดอะไรสักคำ ฉันจะส่งเขาไปเป็นพยาบาลชายที่แผนกสูติ-นรีเวช!"

"ฮิๆ! ท่านรองผู้อำนวยการ คุณนี่ร้ายจริงๆ ให้ไอ้ไร้ค่านั่นไปเป็นพยาบาลชายที่แผนกสูติ-นรีเวช เขาคงได้เสพสุขน่าดูเลยนะคะ!" หญิงสาวในห้องพูดเสียงออดอ้อน

ในขณะนั้น เมื่อได้ยินคำพูดยั่วเย้าจากในห้อง สีหน้าของหลู่เฉินเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอย่างที่สุด

เพราะผู้หญิงที่ชื่อน่าน่าในห้องนั้น คือเหอน่า แฟนสาวที่เขาคบมาสามปี!

เขาไม่เคยคิดเลยว่า เหอน่าที่ดูบริสุทธิ์มาตลอด เพื่อให้ได้บรรจุเร็วขึ้น ถึงกับไปมีสัมพันธ์กับหัวหน้าของเขา!

แถมยังพูดลับหลังว่าเขาไร้ค่า!

ฟังบทสนทนาของชายหญิงในห้อง หลู่เฉินโกรธจนแทบระเบิด

เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป เตะประตูห้องทำงานเปิดอย่างแรง แล้วพุ่งเข้าไปข้างใน

"ใครนั่น!" รองผู้อำนวยการหูตกใจสุดขีด รีบผลักเหอน่าที่อยู่ในอ้อมกอดออก แล้วรีบหาเสื้อผ้ามาสวม

"ไอ้หู กูแดกพ่อมึงเลย!" หลู่เฉินมองเหอน่าที่แทบไม่มีอะไรปกปิดร่างกายด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วต่อยหน้าอ้วนมันของรองผู้อำนวยการหูอย่างแรง

รองผู้อำนวยการหูยังไม่ทันได้ดึงกางเกงขึ้น ก็ถูกหลู่เฉินต่อยล้มลงกับพื้น เขากุมแก้มที่เจ็บปวด มองหลู่เฉินด้วยสีหน้าตกใจ

"น้องหลู่ เธอเข้าใจผิดแล้ว..."

"เข้าใจผิด? เข้าใจผิดบ้านมึงสิ!" หลู่เฉินตบหน้ารองผู้อำนวยการหูอย่างแรง จนเลือดกำเดาไหล

"หลู่เฉิน นายทำอะไรน่ะ! รีบปล่อยท่านผู้อำนวยการหูเดี๋ยวนี้!" เหอน่าตกใจมาก รีบเข้ามาพยายามดึงหลู่เฉินออก

"ไปให้พ้น! อีตัวถ่อย! อย่ามาแตะตัวกู!" หลู่เฉินหันไปตวาดใส่เหอน่าด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว แล้วตบหน้าอ้วนๆ ของรองผู้อำนวยการหูซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สุดท้าย หลู่เฉินคว้าคอเสื้อรองผู้อำนวยการหู ลากเขาออกไปข้างนอก

เหอน่าวิ่งตามไปอย่างร้อนรน

"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! มีคนจะฆ่าผม!" รองผู้อำนวยการหูถูกลากไปกับพื้น ร้องเสียงดังราวกับหมูถูกเชือด

ตอนนี้ทุกคนเข้างานกันหมดแล้ว เมื่อได้ยินเสียงอึกทึก ต่างก็พากันมามุงดู

เมื่อพวกเขาเห็นรองผู้อำนวยการหูที่สวมแค่กางเกงในสีแดง ถูกนักศึกษาฝึกงานลากราวกับหมูตายมาที่โถงใหญ่ของโรงพยาบาล ทุกคนต่างอุทานด้วยความตกใจ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นเหอน่าที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยวิ่งตามมา ทุกคนก็เข้าใจทันที

แน่นอนว่ารองผู้อำนวยการหูใช้อำนาจในทางมิชอบอีกแล้ว ไปมีอะไรกับแฟนของคนอื่น แล้วถูกจับได้!

สมน้ำหน้า!

นี่คือความคิดจากใจของแพทย์และพยาบาลหลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์

อย่างชัดเจนว่า พวกเขาต่างรู้จักนิสัยและความประพฤติของรองผู้อำนวยการคนนี้เป็นอย่างดี

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกมา

เพราะผู้ใหญ่กว่าย่อมกดขี่คนต่ำกว่า!

ตราบใดที่รองผู้อำนวยการหูยังอยู่ในตำแหน่ง เขาก็มีวิธีจัดการคนที่ขัดใจเขาได้มากมาย!

เคยมีพยาบาลสาวคนหนึ่งถูกเขาล่วงเกิน แฟนของเธอมาอาละวาดที่โรงพยาบาลทุกวัน แต่สุดท้ายก็เงียบหายไป

ดังนั้น เมื่อเห็นภาพนี้ หลายคนจึงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ และมองนักศึกษาฝึกงานคนนี้ด้วยสายตาเห็นใจ

เมื่อเห็นสายตาฆาตกรของหลู่เฉิน ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย

เรื่องชู้สาวมักนำไปสู่การฆ่ากัน ไม่มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัว

"หลีกทาง! หลีกทางทุกคน! ผู้อำนวยการมาแล้ว!"

ในตอนนั้น ฝูงชนเริ่มวุ่นวาย และท่ามกลางเสียงตะโกน หญิงสาวที่ดูเย็นชาและสง่างามเดินฝ่าฝูงชนมาพร้อมกับการคุ้มกันของยามรักษาความปลอดภัย

หลู่เฉินรู้จักคนที่มา เขารู้ว่าหญิงสาวที่ดูเย็นชาตรงหน้านี้คือผู้อำนวยการหญิงของโรงพยาบาลประชาชนเมืองพินไห่!

ชู่เมิ่งเสวีย!

"เกิดอะไรขึ้น?" ชู่เมิ่งเสวียใบหน้าเรียบเฉยดุจน้ำนิ่ง ดวงหน้างามเย็นชา

"ผู้อำนวยการ ช่วยผมด้วย! ไอ้หมอนี่จะตีผมให้ตาย!" รองผู้อำนวยการหูที่สวมแค่กางเกงในร้องอย่างน่าสงสาร

ชู่เมิ่งเสวียมองรองผู้อำนวยการหูด้วยสีหน้าไม่พอใจ แล้วกวาดตามองหลู่เฉินตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดเสียงเข้ม

"รองผู้อำนวยการหูทำอะไรให้คุณโกรธถึงขนาดทำร้ายเขาแบบนี้?"

"หึ ตีเขา? นั่นยังดีกับเขาเกินไป!" หลู่เฉินพูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

"เขาล่อลวงแฟนผมในห้องทำงาน ผมจับได้คาหนังคาเขา คุณว่าเขาสมควรโดนตีไหม?"

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชู่เมิ่งเสวียขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"หูเจ้า สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงหรือ?"

เธอรู้ดีถึงการกระทำของรองผู้อำนวยการหูมาตลอด

มีคนในโรงพยาบาลหลายคนเคยร้องเรียนต่อเธอโดยระบุชื่อว่า รองผู้อำนวยการหูใช้อำนาจในทางมิชอบ มีความสัมพันธ์ชู้สาว และรับสินบนจากอุปกรณ์การแพทย์ รวมถึงการกระทำผิดกฎหมายอื่นๆ อีกมากมาย

แต่คนพวกนั้นร้องเรียนไปก็ไม่มีหลักฐานชัดเจน อีกทั้งรองผู้อำนวยการหูยังมีเส้นสายหนา ทำให้เธอไม่สามารถจัดการอะไรเขาได้เลย

แม้แต่คนที่ร้องเรียนเขา ก็ถูกเขาใช้อำนาจและเส้นสายกำจัดออกจากโรงพยาบาลด้วยข้อหาที่ไม่มีมูลความจริง

เมื่อไม่นานมานี้ มีหมอคนหนึ่งที่กล้าต่อกรกับเขามากที่สุด สถานการณ์คล้ายกับหลู่เฉิน ก็ทำให้โรงพยาบาลวุ่นวายไปหมด สุดท้ายถูกส่งเข้าคุกโดยตรง

แต่เขายังคงสบายดีในตำแหน่งรองผู้อำนวยการที่นี่ นั่นแสดงให้เห็นชัดว่าการต่อกรกับเขาจะจบลงอย่างไร!

"ผู้อำนวยการ ไอ้หมอนี่ใส่ร้ายผมล้วนๆ! คุณต้องเห็นใจผมนะ! ไอ้หมอนี่อยากได้ตำแหน่งถาวร เลยจงใจใส่ร้ายผม ผมถูกใส่ร้ายนะ!" รองผู้อำนวยการหูแก้ตัวเสียงดังลั่น

ตอนนี้เขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่า ตัวเองยังสวมแค่กางเกงในสีแดง เปิดเผยต่อสายตาสาธารณะ

"ใช่ค่ะ ท่านผู้อำนวยการ ตอนนั้นดิฉันกำลังรายงานงานให้ท่านผู้อำนวยการหูฟัง หลู่เฉินเขาเข้ามาแล้วขู่ท่านผู้อำนวยการหูเรื่องการบรรจุเขา บอกว่าไม่งั้นจะแฉว่าท่านมีเรื่องชู้สาว!" เหอน่าเข้ามาช่วยพูด

ตอนนี้เธอกับรองผู้อำนวยการหูเหมือนตั๊กแตนผูกติดกับรถ เพื่อชื่อเสียงและงาน เธอยอมทำทุกอย่างแล้ว

หลู่เฉินได้ยินคำพูดนี้ หัวใจเขาเย็นชาไปทั้งดวง

เหอน่าไม่เพียงนอกใจเขา ยังกลับมาใส่ร้ายเขา ช่วยชายชู้โจมตีเขาอีก

"คุณบอกว่ารองผู้อำนวยการหูทำผิดกฎหมาย คุณมีหลักฐานอะไรไหม?" ชู่เมิ่งเสวียมองสองคนที่ร่วมมือกันโกหก เริ่มกังวลแทนหลู่เฉิน

หลู่เฉินทำร้ายรองผู้อำนวยการหูขนาดนี้ ทำให้อีกฝ่ายเสียหน้า อีกฝ่ายต้องแค้นใจแน่นอน ถ้าหลู่เฉินไม่มีหลักฐานที่จะกล่าวหารองผู้อำนวยการหูโดยตรง เธอไม่เพียงช่วยอะไรหลู่เฉินไม่ได้ แม้แต่จะปกป้องเขาก็อาจทำไม่ได้!

หลู่เฉินโกรธจัด ชี้ไปที่คนในฝูงชน พูดว่า

"เขา! และเธอ! พวกเขาเห็นหมด! พวกคุณพูดอะไรสักอย่างสิ!"

"แย่แล้ว!" เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ชู่เมิ่งเสวียรู้สึกหนักใจ เธอหลับตาลงเงียบๆ แต่ยังคงถามคนรอบข้างด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"พวกคุณเห็นเหตุการณ์หรือไม่?"

คนที่กำลังจะพยักหน้า เมื่อเห็นสายตาฆาตกรของรองผู้อำนวยการหู ก็ตกใจจนมองซ้ายมองขวา หลบสายตา ไม่กล้าพูดอะไรอีก

"ไม่...ไม่เห็นครับ..."

เมื่อเห็นภาพนี้ รองผู้อำนวยการหูที่เดิมก้มหน้าด้วยความละอายใจ ก็เชิดหน้าขึ้นทันที เขาหัวเราะเย็นๆ มองหลู่เฉินด้วยสายตาเหยียดหยาม

ชู่เมิ่งเสวียถอนหายใจลึกๆ ดูเหมือนจะเย็นชา แต่แฝงความห่วงใยปกป้องหลู่เฉิน เธอพูดว่า

"ถ้าคุณไม่มีหลักฐาน กรุณาขอโทษรองผู้อำนวยการหู มิฉะนั้นฉันจะต้องลงโทษคุณตามกฎระเบียบของโรงพยาบาล!"