บท 2

แก้มของเฉินเหยียนนุ่มนิ่ม ร้อนผ่าวเพราะร้องไห้มานาน ส่วนที่น้ำตาเปียกกลับเย็นเฉียบ เขาหยุดสะอื้น แต่ยังคงกำนิ้วมือของเฉินอวี้ไว้แน่น ดวงตากลมโตเปียกชื้นจ้องมองเฉินอวี้ไม่วางตา

เฉินอวี้ถอนหายใจ ในที่สุดก็เรียนรู้วิธีปลอบเฉินเหยียนเสียที

หลังจากเฉินเหยียนหย่านม เฉินอวี้ไม่ต้องไปคุกเข่าหรือทำงานรับใช้ที่บ้านคนอื่นอีก เขาฝากเฉินเหยียนไว้กับซวี่ฮวน แล้ววิ่งไปล้างจานที่ร้านอาหารในซอยที่เขามักไปซื้อข้าวเปล่า เจ้าของร้านเห็นเขาเติบโตมาอย่างนี้ก็รู้สึกสงสาร จึงยอมจ่ายค่าจ้างให้

นี่เป็นงานแรกของเฉินอวี้ พอมีเงิน เขาซื้อรองเท้าหนังให้ซวี่ฮวนเพื่อแสดงความขอบคุณ นั่นคือเงินเดือนเกือบทั้งเดือนของเขา

การที่เจ้าของร้านยอมจ่ายค่าจ้างก็ถือว่าดีแล้ว ที่ให้ไม่มากนักก็เข้าใจได้

เฉินเหยียนยังคงร้องไห้บ่อย ทุกวันเฉินอวี้ทำงานเสร็จช่วงเช้าแล้วกลับมากินข้าวเที่ยงที่บ้านซวี่ฮวน สิ่งแรกที่ทำเมื่อเข้าประตูคืออุ้มเฉินเหยียนที่ร้องไห้โยเยบนโซฟา เดินไปมาพลางโยกตัว เรียก "เสี่ยวเหยียน เจ้าตัวน้อย พี่ชายกลับมาแล้ว" แล้วจูบเฉินเหยียนทีหนึ่ง พูดว่า "เจ้าตัวน้อยไม่ร้องนะ พี่ชายไปนานเกินไป"

ซวี่ฮวนยกอาหารมาวางบนโต๊ะ มักยิ้มและพูดเสริม "คราวหน้าถ้าพี่ชายไปนานแบบนี้อีก จะไม่ให้กินข้าวแล้วนะ ดีไหมเสี่ยวเหยียน?"

เฉินเหยียนซบอยู่ในอ้อมอกเฉินอวี้ ร้องไห้จนเสื้อเฉินอวี้เปียกโชก เฉินอวี้ป้อนข้าวให้เขากิน กล่อมให้หลับ แล้วก็ออกไปอีก ไปทั้งบ่าย ไปนานกว่าเดิม เมื่อกลับมา หน้าเด็กน้อยบวมเพราะร้องไห้

เฉินอวี้สงสาร หมดปัญญา อยากร้องไห้ วันหนึ่งตอนบ่ายเขาจับมือป้อมๆ ของเฉินเหยียนมาลูบหน้าตัวเอง เฉินเหยียนสัมผัสได้ถึงหางตาเปียกชื้น ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม รุนแรงกว่าเดิม

เฉินอวี้ปลอบเขาครึ่งค่ำ

เป็นช่วงนี้ที่เฉินอวี้เริ่มคิดอยากยอมแพ้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็เสียดายน้องชาย ถ้าเขาตาย น้องชายจะทำอย่างไร? ใครจะดูแล? เขาไม่อาจทิ้งภาระให้ซวี่ฮวนได้

ซวี่ฮวนใจอ่อนเกินไป ถ้าเขาตาย ซวี่ฮวนคงช่วยดูแลน้องชายให้แน่ๆ แต่เจ้าตัวเล็กเสียงดังและดื้อขนาดนั้น คงทำให้ซวี่ฮวนลำบากมาก

เฉินอวี้ประทังชีวิตไปวันๆ ไม่กล้ามองย้อนหลัง ไม่กล้ามองไปข้างหน้า จนกระทั่งวันที่เฉินเหยียนเรียกเขาว่า "พี่" เป็นครั้งแรก

ตอนเฉินเหยียนยังเล็กมาก เขายุ่งตลอด ไม่มีเวลาคุยกับเฉินเหยียน หลังจากหย่านมมาอยู่กับซวี่ฮวน เฉินเหยียนก็ร้องไห้ตลอด ไม่ฟังที่ซวี่ฮวนพูด เฉินเหยียนจึงพูดช้ากว่าเด็กคนอื่น เขาอายุเกือบสองขวบถึงเรียนรู้ที่จะเรียก "พี่"

เฉินอวี้จำวันนั้นได้ตลอดชีวิต เขาอุ้มเฉินเหยียนที่ร้องไห้ไม่หยุดพลางโยกตัว เรียก "เจ้าตัวน้อย เจ้าตัวน้อย พี่ชายกลับมาแล้ว" เฉินเหยียนน้ำตานองหน้า มือน้อยๆ กำเสื้อเขาไว้ ในระหว่างสะอื้นสะอึกเค้นเสียง "พี่" ออกมาอย่างไม่ชัดเจน

ในชั่วขณะนั้น หัวใจเขาเหมือนถูกของหนักกระแทก แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ แล้วคำว่า "พี่" ครั้งที่สองของเฉินเหยียนก็ประกอบมันกลับคืน เชื่อมให้สมบูรณ์ วางกลับที่เดิม เต้นรัวแรง ทำให้หายใจถี่ขึ้น

มันเป็นความรู้สึกประหลาด ไม่ใช่แค่ความดีใจหรืออะไรทำนองนั้น มันซับซ้อน เขาอยากหัวเราะ แต่ก็อยากร้องไห้ จู่ๆ ก็รู้สึกว่าความยากลำบากทั้งหมดไม่ได้สำคัญอีกต่อไป

สายสัมพันธ์ทางสายเลือดผูกมัดเขากับเฉินเหยียนไว้แน่นหนา ทำให้เขายอมเสียสละทุกอย่างเพื่อคำว่า "พี่" เพียงคำเดียว

เสียสละสิทธิ์ที่จะเป็นเด็ก เสียสละสิทธิ์ที่จะยอมแพ้ เสียสละสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างสบายๆ คนเดียว และเสียสละแม้กระทั่งสิทธิ์ที่จะหลุดพ้นด้วยความตาย