บท 3

นับแต่นั้นมา เขาเป็นเพียงพี่ชายของเฉินเยี่ยน

"พี่อยู่นี่ พี่ชายอยู่นี่"

หลังจากเฉินเยี่ยนเรียนรู้คำว่าพี่ชาย ทุกวันเมื่อเฉินอวี่เปิดประตูเข้ามาก็จะได้ยินเสียงเขาร้องไห้โฮพลางเรียกพี่ชายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทำไมถึงร้องไห้ได้มากขนาดนั้น? ทำไมถึงเรียกได้ไม่หยุด?

ราวกับว่าโลกนี้กำลังจะพังทลาย นอกจากพี่ชายแล้วเขาไม่มีที่พึ่งพิง ตัวเองก็วิ่งหนีไม่ได้ จึงได้แต่ใช้เสียงร้องไห้อันแสนเศร้าและน้ำตาอันขมขื่นมาบีบบังคับเฉินอวี่ บีบให้เฉินอวี่กลับมาอยู่ข้างกาย อุ้มตัวเองขึ้นมา พาตัวเองหนีไปด้วยกัน

เศร้าสะเทือนใจ เฉินอวี่เลือกใช้คำนี้เพราะเสียงร้องของเฉินเยี่ยนแตกต่างจากเด็กคนอื่น เด็กคนอื่นอาจจะร้องเพราะออดอ้อน อาละวาด ไร้เหตุผล แสดงความไม่พอใจต่อคนที่รัก ทั้งหมดนั้นเพื่อให้ได้รับความรัก แต่เฉินเยี่ยนกลับร้องราวกับถูกทอดทิ้ง เสียงแหลมเล็ก ร้องด้วยความเศร้าและสิ้นหวัง ราวกับว่าแม้เสียงจะแหบแห้งก็ไม่อาจหยุดได้ มีเพียงเฉินอวี่กลับมาอยู่ข้างกาย เขาถึงจะยอมหยุดการร้องไห้ที่เต็มไปด้วยการบีบบังคับนี้

เฉินอวี่อยากอยู่เป็นเพื่อนเขามากกว่านี้ เฉินอวี่รู้ว่าเขายังไม่เข้าใจว่าตนเองแค่ไปทำงานและจะกลับมาในไม่ช้า เขามองการหันหลังทุกครั้งของเฉินอวี่เป็นการทอดทิ้ง เฉินอวี่มักพยายามกล่อมให้เขาหลับก่อนแล้วค่อยไป แต่พอเขาอายุสองขวบกลับเริ่มรู้ทันพฤติกรรมนี้ จึงไม่ยอมหลับ คอยร้องไห้เสียงดังใส่แผ่นหลังของเฉินอวี่ ร้องอย่างเศร้าสะเทือนใจ ร้องราวกับเฉินอวี่จะไม่มีวันกลับมาอีก

เฉินอวี่อธิบายมาหลายครั้งแล้ว แต่เฉินเยี่ยนใช้ความดื้อรั้นและความเอาแต่ใจแบบเด็กๆ ปฏิเสธที่จะเข้าใจ เฉินอวี่จึงไม่อธิบายอีกต่อไป เพียงแต่ทิ้งคำพูดไว้ก่อนจากไปว่า "เดี๋ยวก็กลับมา"

เฉินเยี่ยนไม่เข้าใจ เขามักทำให้เฉินอวี่เจ็บปวดใจเสมอ

บางครั้งความเจ็บปวดที่มาจากคนที่รักที่สุดไม่จำเป็นต้องเกิดจากความตั้งใจ ไม่ใช่ว่าต้องตั้งใจทำร้ายถึงจะนับเป็นการทำร้าย ที่จริงแล้วความต้องการรักก็เป็นการทำร้ายได้เช่นกัน

เฉินเยี่ยนอยากรักพี่ชาย เสียดายที่จะต้องจากพี่ชายไป แต่กลับทำร้ายจิตใจพี่ชายไม่หยุด

และเขาไม่รู้ตัวเลย เขาเพียงแค่ไร้ซึ่งความรู้สึกผิด เอาแต่ใจ และกระทำการทำร้ายนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างต่อเนื่อง

เฉินอวี่เจ็บปวด เจ็บปวดจนไม่อยากกลับไปอีก ไม่อยากเห็นใบหน้าบวมช้ำจากการร้องไห้ของเฉินเยี่ยน เพราะพอเจอกันก็หมายความว่าเขาต้องจากไปอีกในไม่ช้า

แต่เจ้าตัวน้อยทำไมถึงทำแบบนี้ได้? เจ้าตัวน้อยทำไมถึงใจร้ายได้ขนาดนี้? ทำไมถึงไม่ยอมฟังคำอธิบายสักคำ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่คิดว่าเขากำลังทอดทิ้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ใช้เสียงร้องอันสิ้นหวังมาบีบบังคับเขา

เขาจะทอดทิ้งเฉินเยี่ยนได้อย่างไร ตรงกันข้าม เขาต่างหากที่ทอดทิ้งทุกอย่างเพื่อเฉินเยี่ยน

เฉินอวี่รู้สึกไม่ยุติธรรมขึ้นมาทันที เฉินเยี่ยนบีบบังคับเขาแบบนี้ ทำให้เขาเศร้าแบบนี้ เฉินเยี่ยนต้องการพึ่งพาเขา แล้วเขาล่ะจะพึ่งพาใคร?

ทำไมต้องเป็นเขาที่เป็นพี่ชายด้วย?

ในที่สุดเขาก็หลั่งน้ำตาพร้อมกับน้ำตาของเฉินเยี่ยน การร้องไห้ของเขาไร้เสียง เพียงแค่จ้องมองใบหน้าของเฉินเยี่ยน ไม่ได้ปลอบประโลมเหมือนทุกครั้ง เขาร้องไห้อยู่พักหนึ่ง แล้วพูดกับเฉินเยี่ยนที่ไม่เข้าใจความหมายของความเจ็บปวดว่า "พี่ก็เจ็บปวดเหมือนกันนะ รู้ไหม?"

"พี่ก็อยากเป็นเหมือนเธอ ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น แค่อ้าปากร้องไห้ก็พอ"

"พี่เหนื่อย เสี่ยวเยี่ยน พี่เหนื่อย พี่เหนื่อยจริงๆ"

สุดท้ายเขาก็ยังเรียกว่าเสี่ยวเยี่ยน ยังคงเรียกตัวเองว่าพี่

เฉินเยี่ยนหยุดร้องไห้ทันที เขาพยักหน้ากับเฉินอวี่อย่างกึ่งเข้าใจกึ่งไม่เข้าใจ แต่ความจริงแล้วเขาไม่เข้าใจความหมายของเฉินอวี่เลย เขาเพียงแค่เห็นว่าพี่ชายก็กำลังร้องไห้ หลั่งน้ำตามากมายเหมือนกับตัวเอง