บท 4

เขาเริ่มเข้าใจว่าพี่ชายอาจจะเหมือนกับตัวเขาเอง ที่ทุกครั้งเมื่อหันหลังให้กันก็อยากจะร้องไห้

พูดในแบบที่เฉินเหยียนไม่เข้าใจก็คือ เฉินหยู่ก็อยากรักเขา ก็เสียดายที่ต้องจากเขาไป แต่เฉินหยู่จะไม่ทำร้ายเขาเพราะเหตุนี้

ในตอนนั้น เฉินเหยียนล้วงลูกอมออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเก่าของพี่ชายที่เขาสวมอยู่ เขากำกระเป๋าเสื้อแน่นมาตลอด ที่แท้ข้างในมีลูกอมเก็บไว้หนึ่งเม็ด ลูกอมที่เก็บไว้ให้เฉินหยู่

มันละลายเพราะถูกมืออุ่นๆ ของเขากำไว้ ลูกอมติดอยู่กับกระดาษห่อ เขายัดใส่ฝ่ามือพี่ชาย แล้วอ้าปากพูด "พี่ชาย อ้า—"

หมายความว่าอยากให้เฉินหยู่กิน

เฉินหยู่แกะกระดาษแก้วสวยๆ นั้นออก แล้วงับลูกอมที่ติดอยู่เข้าปากอมไว้ หวานมาก เขาไม่เคยกินมาก่อน แล้วน้องชายเขาเคยกินหรือเปล่า? ดูเหมือนเขาไม่เคยซื้อลูกอมแบบนี้ให้น้องเลย คงเป็นสิ่วฮวนให้สินะ

สิ่วฮวนให้มากี่เม็ดนะ? ให้หนึ่งเม็ดหรือสองเม็ด? ในกระเป๋าของเจ้าตัวเล็กมีแค่เม็ดเดียว เป็นเม็ดเดียวที่มีหรือเปล่า? หรือเป็นเม็ดสุดท้ายที่เหลือ?

แต่ไม่ว่าจะเป็นเม็ดเดียวหรือไม่ เจ้าตัวเล็กก็เก็บไว้ให้เขา

ทำไมเจ้าตัวเล็กที่ไม่เคยกินลูกอมถึงไม่ตะกละนะ?

เฉินหยู่ก้มหน้าลง เอามือปิดหน้าร้องไห้ เฉินเหยียนส่งเสียงอือๆ อาๆ ยื่นมือไปลูบผมเขา ลูบท้ายทอยเขา เรียกเขาว่า พี่ชาย พี่ชาย พี่ชาย

น้ำตาของเขาไหลผ่านง่ามนิ้วหยดลงบนพื้น เขาตอบรับอืมๆ

ให้เขาเป็นพี่ชายต่อไปเถอะ เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่รู้อะไรเลย เสี่ยวเหยียนเกิดมาก็เพื่อรักเขา เขารู้ เขารู้ดี ทุกครั้งที่เสี่ยวเหยียนร้องไห้ก็เพราะรักเขา

ในโลกนี้มีอะไรที่ยุติธรรมหรือไม่ยุติธรรมกันเล่า พ่อแม่เขาถูกชนตายก็ไม่มีใครสนใจ ใครจะมาพูดถึงความยุติธรรม สามีของสิ่วฮวนไปมีชู้ข้างนอก แล้วเมียน้อยก็โทรมาบอกว่าตัวเองท้องตอนที่เขากำลังกินข้าวอยู่ ใครจะมาพูดถึงความยุติธรรม เสี่ยวเหยียนเพิ่งเกิดก็ไม่มีพ่อแม่แล้ว ใครจะมาพูดถึงความยุติธรรม

พูดถึงความยุติธรรม ก็คือทุกอย่างล้วนไม่ยุติธรรม ทุกที่ล้วนไม่ยุติธรรม

เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้เลือกเอง ถ้าเป็นไปได้เสี่ยวเหยียนก็อยากเกิดในครอบครัวที่สมบูรณ์ ไม่ต้องอยู่ในตึกร้าง ไม่ต้องร้องไห้อย่างอ่อนแรงทุกวันเพื่อรั้งพี่ชายไว้ในวัยที่ต้องการการดูแลมากที่สุด พวกเขาต่างก็ไม่มีทางเลือก พวกเขาจึงได้แต่หาความยุติธรรมเล็กๆ น้อยๆ จากกันและกัน

ฉันรักเธอมากแค่ไหน เธอก็ต้องรักฉันมากแค่นั้น

นี่คือความยุติธรรมเพียงอย่างเดียวที่ฉันขอในโลกใบนี้

หลังจากร้องไห้เสร็จ เฉินหยู่เช็ดน้ำตาให้แห้ง ลูกอมในปากก็ละลายหมดแล้ว กลายเป็นน้ำหวานเลี่ยนติดอยู่ทุกซอกทุกมุมในปาก เขาอุ้มเฉินเหยียนไปล้างหน้า ทั้งสองนอนบนเตียงเดียวกัน ร่างนุ่มนิ่มของเฉินเหยียนเหมือนไร้กระดูก ขดอยู่ในอ้อมกอดของเขา เรียกเขาว่าพี่ชาย

เขาพูดว่า "เสี่ยวเหยียน เธอโกรธพี่ชายต่อไปเถอะนะ"

โกรธพี่เถอะ โกรธที่พี่เป็นพี่ชายของเธอแต่กลับไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ

เฉินหยู่ไปหางานทำมากขึ้น ยอมต่ำต้อยไปเรียนรู้วิชาจากช่างฝีมือเก่าๆ เรียนรู้การไขกุญแจ เรียนรู้การซ่อมวงจรไฟฟ้า เรียนรู้การซ่อมท่อประปา เรียนรู้มากมาย สิ่งเดียวที่เขาเรียนรู้ไม่ได้คือการทำอย่างไรให้ทั้งหาเงินได้มากขึ้นและมีเวลาอยู่กับเฉินเหยียนมากขึ้น

สิ่งสุดท้ายที่เขายอมสละคือเวลาอยู่กับเฉินเหยียน

เขาไม่อยากให้เฉินเหยียนต้องลำบากเหมือนตัวเองในอนาคต อยากให้เฉินเหยียนมีชีวิตที่ดีกว่า สามารถใส่ลูกอมเต็มกระเป๋า ไม่ต้องกำลูกอมเม็ดเดียวจนละลาย จนน้ำลายไหลก็ไม่ยอมกิน ต้องเก็บไว้ให้พี่ชาย

เฉินเหยียนพบว่าน้ำตาของตัวเองไม่มีผลอีกต่อไป จึงร้องไห้น้อยลง เขาจำได้ว่าคืนนั้นพี่ชายก็ร้องไห้เหมือนกัน