บท 127

เฉินหลิงจวินถือผลไม้กับนมผงในมือ เมื่อเห็นผม ใบหน้าเธอเปล่งประกายรอยยิ้มอ่อนหวาน แต่ในช่วงเวลานั้น ในสายตาผม เธอไม่เพียงไม่งดงาม แต่กลับดูสกปรกเป็นพิเศษ

ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรา แค่ดูจากความสนิทสนมของเธอกับเวินหรูอวี๋ และความเคารพที่เจี่ยต้าหูมีให้เธอ แต่ในเวลานี้เธอกลับมาทำตัวเป็นกระบอก...