บท 76

คืนนั้นช่างยาวนานและสั้นเหลือเกิน ในความเงียบสงัดของราตรี มีเพียงลมหายใจอันแผ่วเบาและสงบในห้อง

อี้เสี่ยวเซินกอดหญิงสาวไว้ครึ่งตัว ดวงตาจับจ้องลมสีดำและดวงดาวมากมายนอกหน้าต่าง เมื่อหญิงสาวค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทรา เขาขยับตัวเล็กน้อย ค่อยๆ ยกศีรษะที่ซุกอยู่ที่อกของเขาวางลงบนหมอน ขยับแขนที่เริ่มชา แล้ว...