บท 1

จิ่งหราน เป็นนักศึกษาปีสามสาขาออกแบบที่มหาวิทยาลัย G ด้วยความที่เป็นคนรักการกิน เวลาว่างทั้งหมดของเขาจึงหมดไปกับการเสาะหาร้านอาหารอร่อยๆ ตอนแรกเพื่อนร่วมห้องยังรู้สึกตื่นเต้นและไปด้วยกัน แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็คิดว่าการเล่นเกมน่าจะสนุกกว่าการเดินหาของกินไปทั่ว เมื่อไม่มีใครเข้าใจนักชิมตัวยงคนนี้ จิ่งหรานจึงเริ่มถ่ายวิดีโอแบ่งปันเรื่องอาหารด้วยตัวเอง ไม่คาดคิดว่าหลังจากอัปโหลดลงแพลตฟอร์มหนึ่ง ยอดไลค์พุ่งสูงอย่างต่อเนื่อง จนกลายเป็นบล็อกเกอร์อาหารที่มีผู้ติดตามหลายแสนคนในชั่วพริบตา เมื่อมีผู้ติดตามเพิ่มขึ้น จิ่งหรานก็ใส่ใจกับการแชร์วิดีโอมากขึ้น ทำให้ใช้เวลากับมันมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขากำลังกลุ้มใจว่าจะสมดุลระหว่างวิชาเอกกับการอัปเดตวิดีโอได้อย่างไร หยูอี้ถงจากห้องข้างๆ ที่เรียนสาขาสื่อสารมวลชน ก็ติดต่อจิ่งหรานด้วยความสมัครใจ เขารับผิดชอบถ่ายวิดีโอและตัดต่อ ส่วนจิ่งหรานรับผิดชอบหาสถานที่และแชร์เรื่องอาหาร ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีทันที วิดีโอไม่เพียงดูเป็นมืออาชีพมากขึ้น แต่ยังไม่กระทบการเรียนอีกด้วย

"อี้ถง วันศุกร์นี้ตอนเย็นเราจะถ่ายที่ร้านอิซากายะวาโนะที่ถนนชุนเสี่ยว คืนนี้ผมจะไปคุยกับเจ้าของร้านก่อน แล้ววันศุกร์เราค่อยไปถ่ายด้วยกัน" จิ่งหรานส่งข้อความหาหยูอี้ถงขณะอยู่บนรถไฟใต้ดิน

"โอเค" หยูอี้ถงเป็นคนพูดน้อยแต่ทำงานจริงจัง

ออกจากรถไฟใต้ดินเดินไปไม่ไกลก็เห็นป้ายร้านอิซากายะ ตอนนี้ไฟเมืองเริ่มสว่าง ด้านนอกร้านก็จุดโคมไฟให้ความอบอุ่น

"สวัสดีครับ ผมจิ่งหราน บล็อกเกอร์อาหารจาก X ผมอยากพบเจ้าของร้านครับ" จิ่งหรานแนะนำตัวกับพนักงานต้อนรับสาว

พนักงานสาวไปตามเจ้าของร้านที่หลังครัว หลังจากพูดคุยกันสักพัก เจ้าของร้านชิ่นจิ้นก็เริ่มแนะนำอาหารเด่นของร้าน อาจจะคิดว่าแค่พูดไม่น่าเชื่อถือพอ จึงให้จิ่งหรานนั่งลงชิมอาหารพิเศษของร้านอย่างช้าๆ ไม่นานโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหาร ชิ่นจิ้นแนะนำสักพักก็ไปต้อนรับลูกค้าคนอื่น จิ่งหรานตั้งใจกินอาหารพลางคิดว่าจะใช้อะไรในวิดีโอ และจะเน้นแนะนำอาหารอะไรเป็นพิเศษ สายตาเหลือบไปเห็นโต๊ะมุมหนึ่งมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียว สวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแล็ค ปลายเนคไทเสียบไว้ในเสื้อเชิ้ต เสื้อสูทพาดไว้บนพนักเก้าอี้ ข้อเท้าเรียวโผล่พ้นกางเกง รองเท้าหนังเงาวับไร้ฝุ่นผง ผมไม่ยาวไม่สั้น คิ้วเข้ม มองจากด้านข้างจมูกตรงโดดเด่น เส้นกรามชัดเจนแต่ไม่แข็งกระด้าง จิ่งหรานมองไม่เห็นแววตาของเขา แต่ก็เหม่อมองเขาเงียบๆ ทำไมถึงมีคนที่ตรงสเปกของเขาทุกอย่างแบบนี้ ความร้อนผ่าวพุ่งตรงไปยังจุดหนึ่งในร่างกาย จิ่งหรานเป็นสายเอ็ม

แม้จะไม่มีประสบการณ์จริง แต่ทฤษฎีเขารู้เยอะ ไม่คิดว่าตัวเองจะมีอารมณ์กับผู้ชายแปลกหน้า ช่างน่าอายจริงๆ ชายคนนั้นดูเหมือนมาทานอาหารเย็นเท่านั้น ขณะที่กำลังจะลุกออกไป จิ่งหรานก็พุ่งเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามทันที ชัดเจนว่าเขาไม่ได้คิดไว้ก่อนว่าจะพูดอะไร หนึ่งคืออยากเห็นหน้าชายคนนั้นให้ชัดๆ สองคืออยากรู้จัก

"ผมชื่อจิ่งหราน สวัสดีครับ" จิ่งหรานยิ้มเผยฟันพร้อมยื่นมือไป ตอนนี้เขาได้เห็นใบหน้าของชายคนนั้นชัดเจน ถ้าไม่พูดว่าหล่อจนสะเทือนขวัญ ก็ต้องบอกว่าเป็นผลงานชิ้นเอกที่เทพีหนี่ว่าตั้งใจปั้นมา แต่แววตาของชายคนนั้นดูคมกริบและแฝงความรำคาญเล็กน้อย

"มีธุระอะไรหรือเปล่า" ชายคนนั้นไม่ได้ยื่นมือมาและไม่มีท่าทีประหลาดใจแม้แต่น้อย บางทีอาจจะเคยมีคนมาทักบ่อยจนชินแล้ว

"คือว่า ผมเป็นบล็อกเกอร์อาหาร วันนี้มาชิมอาหารที่ร้านนี้ อยากทราบความเห็นของลูกค้าเกี่ยวกับอาหารที่นี่ครับ" จิ่งหรานค่อยๆ ลดมือลง กลอกตาคิดไอเดียขึ้นมา แล้วแอบชมตัวเองในใจว่าช่างฉลาดจริงๆ