บท 2

"อร่อยทุกอย่างครับ ชินจิ้น ผมไปก่อนนะ" ชายหนุ่มพยักหน้าทักทายไปทางเจ้าของร้าน โดยไม่สนใจจิ่งหราน หยิบเสื้อนอกแล้วก้าวขายาวๆ เดินออกไป

จิ่งหรานมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองมาก วิดีโอของเขาดังเพราะสองอย่าง หนึ่งคือเนื้อหา สองคือหน้าตาดี ใครจะต้านทานการรีวิวอาหารจากหนุ่มหล่อได้ล่ะ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าชายคนนี้ เขากลับรู้สึกด้อยขึ้นมาทันที ต้องขอเบอร์ติดต่อให้ได้ จิ่งหรานรีบวิ่งตามออกไป

"คุณสนิทกับเจ้าของร้านนี้เหรอครับ ผมว่าอาหารที่นี่อร่อยมากเลย ฮิๆ คุณมากินที่นี่บ่อยไหม วันศุกร์จะมาไหม พวกเราจะมาถ่ายทำวันศุกร์" จิ่งหรานแสดงความหน้าทนของตัวเอง เดินข้างๆ ชายคนนั้นพลางพูดอย่างร้อนรน ชายคนนั้นชะงักเล็กน้อย หยุดฝีเท้า "น้องเล็ก วัยแค่นี้ควรตั้งใจเรียน จีบคนยังเขียวอยู่ รีบกลับไปเถอะ" ชายคนนั้นพูดจบก็เดินไปทางลานจอดรถ

"น้องเล็กอะไรกัน เรียนอะไรกัน คุณรู้ได้ไงว่าผมเป็นนักเรียน" แม้ปากจะบ่น แต่จิ่งหรานก็รู้จักกาลเทศะไม่ตามไปอีก แล้วกลับไปชิมอาหารต่อ

ตอนออกจากร้านเหอเย่ จิ่งหรานได้ข้อมูลพื้นฐานของชายคนนั้นจากเจ้าของร้านชินจิ้นแล้ว ยกเว้นเรื่องงาน ชินจิ้นไม่ได้เปิดเผย แต่เรื่องส่วนตัวนั้นบอกหมด ราวกับอยากผลักดันให้เขาไปหาชายคนนั้น ดีเลย บางทีเจ้าของร้านนี่อาจเป็นพระเอกช่วย จิ่งหรานนั่งรถไฟใต้ดินกลับมหาวิทยาลัย ครุ่นคิดถึงข้อมูลที่เพิ่งได้มา เขาชื่อเหลิงหลิน อายุ 32 ปี โสด! ชอบผู้ชาย! สองข้อมูลระเบิดนี้ทำให้จิ่งหรานยิ้มร่าจนตัวสั่น จิ่งหรานหลับตาคิด คนที่เคยตามจีบเขา พวกเขาตื่นเต้นแบบนี้ไหมนะ แล้วถ้าเหลิงหลินไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย เขาก็คงน่าสงสารเหมือนคนพวกนั้นสินะ แต่รสนิยมแบบนี้ของเขา... ช่างเถอะ ถ้าจีบผู้ชายเกรดพรีเมียมคนนี้ได้ ต่อไปจะไม่ยุ่งกับวงการนั้นอีกเลย แค่เห็นเหลิงหลินนั่งอยู่ตรงนั้น เขาก็มีอารมณ์แล้ว ตัวเองช่างเป็นคนสั่นไหวอะไรเช่นนี้

ข้อมูลสำคัญอีกอย่างที่เจ้าของร้านชินจิ้นบอกคือ จันทร์ถึงพฤหัสเหลิงหลินอาจมากินมื้อเย็นบ้าง บางครั้งมาเร็ว บางครั้งมาช้า แต่วันศุกร์ตอนเย็น ถ้าไม่มีเรื่องพิเศษเขาจะมา และมักจะดื่มนิดหน่อย บางครั้งมากับเพื่อนร่วมงาน เพื่อน แต่ส่วนใหญ่มาคนเดียว นี่มันเหมือนเจอรังของเขาเลย ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่ได้เจอ นักศึกษาจิ่งหรานแทบอยากจะกระโดดโลดเต้นกลับมหาวิทยาลัย แต่นึกถึงที่เหลิงหลินเรียกเขาว่าน้องเล็ก จึงสงบลงทันที เลียนแบบท่าเดินของคนคนนั้น เดินกลับหอพัก

จิ่งหรานรู้ตัวว่าตัวเองเป็น M ตอนเพิ่งขึ้นปีหนึ่ง ตอนดูหนังกับหลิวอวิ้นเหวินเพื่อนร่วมห้อง ในหนังมีฉากที่ผู้ชายคนหนึ่งตบก้นผู้หญิงตอนXX แล้วเปลี่ยนมาใช้แส้ ผู้หญิงดูไม่ได้เจ็บปวดแต่กลับตื่นเต้น แค่ไม่กี่ฉาก แต่จิ่งหรานรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เขารู้มานานแล้วว่าไม่สนใจผู้หญิง แต่สิ่งที่เขาสนใจคือการถูกตบ การถูกตี ความสุขที่เกิดจากการถูกตี เขาหาข้ออ้างไม่ดูต่อ กลับไปนอนบนเตียง เริ่มค้นหาคนแบบเดียวกับเขาในอินเทอร์เน็ต จึงเริ่มรู้จักวงการนี้ รู้ว่ามีคนที่มีรสนิยมแบบเขาอีกมาก จนถึงตอนนี้ก็หลายปีแล้ว แม้ไม่กล้าไปนัดเล่นจริงๆ แต่ก็คุยเล่นในกลุ่ม บางครั้งก็นัดคุยกัน ทุกครั้งที่นัดคุยก็หวังว่าจะมีคนที่เข้าใจรสนิยมของเขาสั่งอะไรให้ทำ ให้เขาถึงจุดสุดยอดได้มากขึ้น แต่พอทำบ่อยๆ จิ่งหรานรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่เขาต้องการ จึงค่อยๆ จางหายไป เหลือแค่รู้จักเพื่อนในวงการ บางครั้งก็คุยกันบ้าง