บท 1089

"ไม่ยอม! อื้อ..."

"ยอมไหม!"

"ไม่ยอม! อื้อ..."

"ยอมไหม!"

"..."

ลูกแกะยอมจำนนต่อความเถื่อนของหมาป่าในที่สุด ภายในห้องค่อยๆ เต็มไปด้วยสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ ความรักอันอ่อนหวาน ร่างกายสองร่างพันเกี่ยวกัน เปียกชื้น ปลอบประโลม หลอมรวมเป็นหนึ่ง อุณหภูมิสูงขึ้น เสียงครางแผ่วพลิ้ว บางครั้งเมื่อเธอทนไม่ไหว เธอจ...