บท 1219

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงของเลียงยวี่เจิน หันไปยิ้มแหยๆ "พูดผิดน่ะ พูดผิด!"

"ได้ประโยชน์แล้วยังจะมาทำตัวน่ารักอีก มีฝีมือก็อย่ามามองพวกเราสิ" เลียงยวี่เจินยืนอกผายไหล่ผึ่ง

"ขอโทษครับ ขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง" ยกมือขอโทษ แต่สายตาดันไปเหลือบมองอกอวบอิ่มนั่นโดยไม่รู้ตัว ช่วยไม่ได้ ผ้ากำมะหยี่นั่นปิดบังอะไร...