บท 1727

คำพูดนี้ดังราวกับระฆังยามรุ่งอรุณ กึกก้องจนแทบหูอื้อ ทำให้ทุกคนกลั้นหายใจ ทั้งผม คุณฟู่ และทุกคนในห้องโถงต่างมองไปยังต้นกำเนิดของเสียงนั้น

ทุกคนมองพี่หลัวด้วยความสงสัย เธอจ้องมองหยวนซื่อเจี๋ยที่นอนอยู่บนพื้นด้วยน้ำตาคลอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเศร้าโศก

"เธอหมายความว่ายังไง? พูดเหลวไหลอะไรข...