บท 1734

ต่างคนต่างมีความรู้สึกเศร้าที่ปกปิดไม่มิดในดวงตาและในใจก่อนจะต้องจากลา ความจริงเราทุกคนต่างก็รู้ดี ไม่มีใครมีอารมณ์อยากกิน ไม่มีใครกินลง ไม่มีใครหัวเราะออกมาได้ แต่เราก็ยังต้องพยายามรักษาบรรยากาศเอาไว้

ในที่สุดเหลียงอวี้เจินก็ทนไม่ไหว โยนตะเกียบชามลงอย่างหัวเสีย "พอแล้ว ไม่กินแล้ว!"

"เป็นอะไรอีกล่...