บท 1746

"แปดเก้าไม่ห่างสิบ" เสี่ยวหยางพูดราวกับกำลังดูละคร

เมื่อได้ยินทั้งหมดนี้ จิตใจผมพลันสับสนวุ่นวาย คิดดูให้ดีแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะผมคิดไปเองก็ได้ ในโลกนี้จะมีเรื่องดีๆ อะไรมากมาย ผู้หญิงที่มีครอบครัวแล้วจะทิ้งครอบครัวมายอมอ่อนข้อให้ผมได้อย่างไร ผมถอนหายใจพลางเอ่ยอย่างขมขื่น "แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาบอกผม...