บท 1757

ทุกคนแตกฮือกระเจิงไปเหมือนนกและสัตว์ที่ถูกไล่

"เอ๊ะ เอ๊ะ พวกเธออย่าไปสิ ฉันยังอยากจับอีก ยังเล่นไม่พออีก..." ผมเอื้อมมือออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ พยายามจะคว้าพวกเธอไว้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะถั่วเล็กหรือด้วยเหตุผลอะไร ไม่มีใครสักคนยอมอยู่ต่อ

ห้องที่เคยคึกคักเมื่อครู่ กลับกลายเป็นว่างเปล่าในพริบตา มีความเหงาแฝ...