บท 1792

ไม่ได้ยินเสียง เดินห่างออกไปทุกที ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ มองเตียงว่างเปล่าข้างกาย ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ น้ำตาเอ่อคลอ

วันเวลาต่อจากนั้น ฉันพยายามไม่คิดถึงเรื่องราวทั้งหมด แต่บางครั้งก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิด

ผ่านไปหนึ่งเดือนอย่างเลือนราง แม้จะไม่ได้จมอยู่กับเหล้าทุกวัน แต่ตกกลางคืนก็อดไม่ได้ที่จะ...