บท 2

ก่อนถึงวันเสาร์สองวัน ภรรยาฉันนอนไม่หลับ ทำให้ฉันต้องอดหลับอดนอนไปด้วย บางครั้งเธอก็เสียใจว่าตอบตกลงไปเร็วเกินไปหรือเปล่า และมักจะถามเสียงอ่อยๆ ว่าเราจะไม่ไปได้ไหม

ฉันได้แต่ปลอบใจเธออย่างอดทน นอกจากบอกให้เธอไม่ต้องตื่นเต้น ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก

คืนที่นัดหมายมาถึง วันนั้นฉันให้ภรรยาแต่งตัวให้สวย เธอตื่นเต้นจนแต่งหน้าแทบไม่เป็น เขียนคิ้วเบี้ยวบ่อยๆ ทาลิปสติกเลยมุมปาก วุ่นวายอยู่กว่าชั่วโมงกว่าจะเสร็จ

ฉันขับรถพาภรรยาไป พอรถเลี้ยวเข้าซอย เธอรู้สึกว่าใกล้จะถึงแล้ว จึงดึงมือฉันพลางพูดว่า "วันนี้เราไม่ไปได้ไหม เลื่อนไปวันหลังได้มั้ย"

ตลอดทางภรรยาตื่นเต้นมาก ฉันเข้าใจดี จึงตบมือเธอเบาๆ พูดว่าไม่เป็นไร มาถึงแล้ว ถือว่ามาลองดู ถ้าเธอรู้สึกไม่ดี เราจะรีบกลับทันที

มาถึงจุดนี้แล้ว ภรรยารู้ว่าถอยกลับไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เงียบ

เธอสวมชุดคอลึก จากตำแหน่งที่ฉันนั่ง ฉันมองเห็นส่วนบนของทรวงอกที่โผล่พ้นบราซีทรูสีดำ ขาวเนียน อวบอิ่ม เปล่งประกาย นึกถึงว่าอีกไม่นานเธอจะนอนอยู่ใต้ร่างชายอื่น ใจฉันพลันหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

ฉันพาภรรยามาที่บาร์นั้นอีกครั้ง พอถึงประตู ภรรยาลังเลเล็กน้อย ฉันจับมือเธอไว้ รู้สึกได้ว่าตัวเธอสั่นเบาๆ ฉันบีบมือเธอแน่นขึ้น ส่งสายตาให้กำลังใจ แล้วพาเธอเดินเข้าบาร์ไป

เมื่อมาถึงห้องที่นัดไว้ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นหานชิงซวงนั่งอยู่ที่โต๊ะ สามีเธอก็อยู่ข้างๆ แต่ฉันไม่สนใจเขา เพราะตอนนี้สายตาฉันจับจ้องอยู่ที่หานชิงซวงคนเดียว แม้ภรรยาจะอยู่ข้างกาย ฉันรู้สึกผิดต่อเธอเล็กน้อย แต่ผู้ชายมักควบคุมสายตาตัวเองไม่ได้

ชุดยาวเว้าหลัง ลิปสติกสีแดงสด ผมยาวเกล้ามวย ทั้งสีหน้าและท่าทางช่างงดงามไร้ที่ติ พอเหมาะพอดี ดูทั้งสูงส่งและเซ็กซี่ ราวกับสตรีชั้นสูงที่เข้าออกในแวดวงไฮโซ

สไตล์ของเธอเปลี่ยนไปเรื่อย บางทีเธออาจเป็นผู้หญิงที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

เมื่อระยะห่างลดลง หานชิงซวงยื่นมือออกมาก่อน มือของเธอจับกับมือภรรยาฉัน เธอยิ้มพลางพูดว่า "คุณเถียนสวยมากเลยนะคะ"

"ไม่หรอกค่ะ ฉันว่าคุณหานต่างหากที่สวย"

ขณะที่ภรรยาพูด เธอเหลือบมองฉันอย่างมีนัย

ฉันกระแอมเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเก้อเขิน "ทำไมถึงได้ลึกลับเหมือนสายลับกันนักล่ะ"

"คุณไม่รู้สึกว่ามันสนุกดีเหรอคะ" หานชิงซวงเลิกคิ้วถาม

ฉันยังไม่ทันตอบ สามีของเธอก็ปรากฏตัวข้างๆ ฉัน ยื่นมือมาพูดว่า "สวัสดีครับคุณเฉิน ผมซูกั๋วเฉิง สามีของหานชิงซวง"

"สวัสดีครับ" ฉันได้สติ จับมือกับเขา

"นั่งกันเถอะค่ะ" หานชิงซวงเอ่ยเชิญ

ภายในห้องตกแต่งเรียบง่าย มีโต๊ะหนึ่งตัว เก้าอี้หนังมีที่เท้าแขนไม่กี่ตัว บนผนังแขวนภาพวาดและตัวอักษรไม่กี่ชิ้น ไม่มีบรรยากาศของบาร์เลย กลับเหมือนห้องหนังสือมากกว่า

ฉันกับภรรยานั่งเคียงกัน หานชิงซวงมองเราแล้วถามว่า "ตัดสินใจแล้วเหรอ"

ตรงประเด็นเลย ไม่คิดว่าจะพูดตรงขนาดนี้ ฉันปรับอารมณ์แล้วตอบว่า "อืม"

หานชิงซวงยิ้มมุมปาก หันไปมองภรรยาฉันพลางพูดว่า "แล้วคุณล่ะ ถ้าเขาคนเดียวตกลง มันใช้ไม่ได้นะ"

ภรรยามองฉัน ฉันเห็นความตื่นเต้นในดวงตาเธอ จึงบีบมือเธอแน่นขึ้น ส่งสายตาห่วงใย

บทก่อนหน้า
บทถัดไป
บทก่อนหน้าบทถัดไป