บท 41

แสงส่องประกาศรูเล็กๆ ในพงหญ้า งดงามจับตาจนยากจะลืมเลือน ราวกับดอกมะลิสีชมพูอ่อนที่เพิ่งแย้มบาน ส่งกลิ่นหอมละมุนชวนหลงใหล ล่อลวงผู้คนที่เดินผ่านไปมา

ผมมองจนปากแห้งลิ้นแห้ง โลหิตเดือดพล่าน มือไม่รู้ตัวลูบคลำองคชาตที่ตึงจนทรมาน

อ้า! ขณะที่ผมกำลังดื่มด่ำจนลืมตัว เสียงร้องตกใจดังขึ้น ปลุกสติที่เคลิบเคล...