บท 47

วรรณกรรมจีน

ความคิดในสมองของผมว่างเปล่าไปชั่วขณะ ผมค่อยๆ คลานไปอย่างช้าๆ ราวกับสุนัขตัวหนึ่ง อย่างระมัดระวัง ประคองเท้างามขาวผุดผาดของเธอขึ้นมา ราวกับกำลังอุ้มตุ๊กตาเซรามิกไว้ในอุ้งมือ

เท้าของเธอเรียวสวยและโค้งงาม ข้อเท้าได้สัดส่วนพอเหมาะ งดงามตามธรรมชาติ เวลาที่เธอใส่รองเท้าแตะในหน้าร้อนมักจะดึงด...