บท 5

พวกเราคุยกันถูกคอ ไม่รู้ตัวว่าเวลาล่วงเลยไปจนเกินสิบเอ็ดโมงแล้ว เหล้าก็ดื่มกันพอสมควร เวลาก็พอดีแล้ว

ภรรยาของผมยังไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เธอดึงแขนผมถามว่า "เรากลับบ้านกันเมื่อไหร่?"

ผมชะงักอยู่กับที่ ไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงเหลือบมองไปทางฮั่นชิงซวง

"ถ้ายังไม่พร้อม เราก็เลื่อนไปวันอื่นได้นะ"

ฮั่นชิงซวงยิ้มอย่างเข้าใจ แต่แววตากลับสื่อความหมายอีกอย่างหนึ่ง

ภรรยาของผมจับความหมายแฝงในคำพูดได้ เธอเริ่มเครียด ถามอย่างกังวลว่า "เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?"

ผมเข้าใจความรู้สึกของเธอดี ตัวผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ตอนนี้เลือดในกายผมสูบฉีดเร็วขึ้น หัวใจเต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าเส้นเลือดจะแตกหรือเปล่า

แต่วันนี้พวกเรายากลำบากกว่าจะรวบรวมความกล้า ถ้าพลาดคืนนี้ไป ผมไม่แน่ใจว่าจะยังมีความกล้าพาเธอมาที่นี่อีกหรือเปล่า

ภรรยาสัมผัสได้ถึงความตั้งใจของผม เธอมองซูกั๋วเฉิงด้วยสายตาซับซ้อน ไม่พูดอะไรอีก แต่มือที่จับมือผมไว้กลับบีบแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ผมไม่รู้ว่าคิดอยู่นานเท่าไหร่ ในที่สุดก็ตัดสินใจ กัดฟันพยักหน้า

ฮั่นชิงซวงกับซูกั๋วเฉิงถอนหายใจโล่งอก ราวกับลูกค้ารายใหญ่ที่เพิ่งตกลงโอนเงินให้ พวกเขายกแก้วอย่างมีความสุข

แต่ผมกับภรรยากลับไม่เหมือนกัน ฝ่ามือผมเจ็บมากขึ้น มือเธอก็สั่นหนักกว่าเดิม เพื่อกลบเกลื่อนความตื่นเต้นและความไม่มั่นใจ พวกเราฝืนยิ้มยกแก้ว แล้วดื่มเหล้าหมดแก้วเหมือนกำลังให้กำลังใจตัวเอง

ฮั่นชิงซวงลุกขึ้นนำว่า "ไปกันเถอะ!"

ผมกับภรรยาสบตากัน แล้วตามพวกเขาไปด้วยความรู้สึกซับซ้อนที่บรรยายไม่ถูก

ออกจากบาร์ ผมขับรถตามหลังรถของฮั่นชิงซวง ขับไปสิบกว่านาที ก็ชะลอลงที่คลับส่วนตัวแห่งหนึ่ง เมื่อขับรถเข้าไปในลานจอดรถ คู่สามีภรรยาฮั่นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับที่นี่มาก พาพวกเราขึ้นลิฟท์จากประตูหลังไปชั้นบนโดยตรง

ในลิฟท์พวกเราตื่นเต้นมาก ภรรยาจับมือผมแน่น ซุกตัวในอ้อมกอดผม เหมือนนกตัวน้อยที่ถูกพายุฝนโจมตี กำลังหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของผม

ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังสั่นเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เธอเครียดเกินไป ผมพยายามทำให้ตัวเองสงบ แต่มันไม่ได้ผลเลย มองตัวเลขที่กระโดดขึ้นบนลิฟท์ เหมือนหัวใจผมก็กระโดดตามไปด้วย

ในที่สุดลิฟท์ก็หยุดที่ชั้นแปด ซูกั๋วเฉิงเดินออกไปก่อน ด้านนอกลิฟท์มีหญิงสาวในชุดทำงานสั้นสีดำแดงยืนอยู่

ซูกั๋วเฉิงดูเหมือนจะคุ้นเคยมาก่อนแล้ว ยื่นบัตรใบหนึ่งให้หญิงสาว

หญิงสาวไม่ได้ถามอะไรเลย เพียงแค่มองพวกเราแวบหนึ่งแล้วคืนบัตร พร้อมกับส่งคีย์การ์ดสองใบให้

ซูกั๋วเฉิงพยักหน้ารับ รับคีย์การ์ดมา แล้วเดินไปทางซ้ายอย่างคล่องแคล่ว

ยิ่งเข้าใกล้จุดหมาย ผมกับภรรยายิ่งตื่นเต้นและลังเล ก้าวขาแทบไม่ออก ราวกับข้างหน้าเป็นเหวลึก เป็นหน้าผา ถ้าเดินต่อไป พวกเราก็จะตกลงไปในความมืดไร้ขอบเขต ไม่มีวันหลุดพ้น ผมเริ่มหวังว่าเส้นทางนี้จะไม่มีจุดสิ้นสุด ให้พวกเราเดินต่อไปเรื่อยๆ

แต่สิ่งที่ต้องมาก็ต้องมา ซูกั๋วเฉิงกับฮั่นชิงซวงหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง ซูกั๋วเฉิงเปิดฝ่ามือที่มีคีย์การ์ดสองใบพูดว่า "เลือกใบไหนก็ได้"

ผมมองดู 814, 816 เป็นตัวเลือกที่ง่ายมาก แต่ผมไม่กล้ายื่นมือไปหยิบ ในสายตาผม มันไม่ใช่คีย์การ์ดสองใบ แต่เป็นงูพิษสองตัวที่พันอยู่บนมือเขา ถ้าผมเข้าไปใกล้ มันจะแยกเขี้ยว แล้วกลืนผมเข้าไปในคำเดียว

คิดว่าผมกำลังลังเล ซูกั๋วเฉิงจึงอธิบายว่า "พยายามอย่าอยู่ด้วยกัน แยกกันจะดีกว่า"

บทก่อนหน้า
บทถัดไป
บทก่อนหน้าบทถัดไป