บท 513

ฟ้าสีหม่น

ฟ้าสีหม่นครึ้ม ลมเย็นพัดเป็นระลอก ราวกับร่วมไว้อาลัยให้กับการจากไปของเหม่ยเจี๋ย ทั้งภูเขาสูญเสียสีสัน ใบไม้ส่งเสียงซู่ซ่าตามแรงลม ประหนึ่งกำลังบรรเลงบทเพลงงานศพอันวิจิตร

ผมเดินไร้จุดหมาย หวังเพียงให้ฝนเทกระหน่ำลงมาสักครั้ง ชะล้างร่างกายและจิตใจ ชำระล้างความเจ็บปวดทั้งมวล

ผมไม่รู้ว่าตั...