บท 672

ลุกขึ้นมา ฉันก็จะได้สบายขึ้นน่ะสิ! คิดเรื่องนี้ยังไม่ทันจบ หลัวซิ่วก็เดินเข้ามา วางรายงานผลงานปึกหนึ่งลงบนโต๊ะฉัน มองผู้หญิงคนนี้ด้วยความหงุดหงิด ยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็ทำเหมือนฉันเป็นอากาศ กลับไปนั่งที่โต๊ะเล็กจัดการกับคอมพิวเตอร์ต่อ คำพูดติดอยู่ที่ลำคอ จะพูดออกไปก็ไม่ใช่ ไม่พูดก็อึดอัด อ้าปากหลา...