บท 828

ผมวิ่งไล่ตามพร้อมตะโกนว่า "เลียงยู่เจิน!"

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของผม เลียงยู่เจินไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น เธอสวมรองเท้าส้นสูง ท้ายที่สุดก็วิ่งไม่พ้นผม ผมจึงคว้าตัวเธอไว้ได้ที่ริมถนน

"ปล่อยฉันนะ" เลียงยู่เจินดิ้นรนอย่างสุดกำลัง

"รอก่อน ฟังผมสักสองประโยคเถอะ" ผมจับมือเธอแน่น

"ป...