บท 308

ประมาณสามทุ่ม ฝนหยุดตกเสียที แต่พวกเขาไม่กล้าเสี่ยงเดินทางกลับหมู่บ้านอันเจียในยามค่ำคืนท่ามกลางน้ำป่าที่ไหลเชี่ยว จำต้องหลบอยู่ในถ้ำนี้สักคืน ในความมืดของขุนเขายามราตรี โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในถ้ำ ความเคลื่อนไหวและความเงียบสงัดแปรเปลี่ยนไปมา บางครั้งเงียบจนน่ากลัว แม้เข็มตกพื้นก็ได้ยิน บางครั้งก็มีเสียง...