บท 169

ไม่คิดถึง ใจแทบขาด แต่ยากจะคิดถึง ทุกสิ่งที่เห็นล้วนรกร้าง—นี่คือภาพสะท้อนความรู้สึกของฮวาจั่งกู่ในยามนี้ เขาก้าวเดินอย่างมั่นคงในความมืด ไม่รู้ว่าสิ่งใดรออยู่เบื้องหน้า อาจเป็นภูเขาดาบสูงหมื่นวา หรืออาจเป็นทะเลเพลิงไร้ขอบเขต แต่ในใจกลับไม่มีความหวาดกลัว มีแต่ความรู้สึกตื่นเต้นรอคอยบางอย่างแฝงอยู่

...