บท 1024

ในลานเล็กๆ อันเงียบสงบ เจ้าซานจิ่นตื่นขึ้นมาแล้ว เขามองหลิวอิงอิงที่หลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของตน โดยไม่มีความคิดจะปลุกเธอให้ตื่น

เขาค่อยๆ เขี่ยปอยผมที่ตกลงมาบนหน้าผากของหลิวอิงอิงออกไป เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ขาวนวลชวนหลงใหล โดยเฉพาะริมฝีปากน้อยๆ ที่แม้ในยามหลับยังขยับเม้มเบาๆ ทำให้เจ้าซานจิ่นอดไม่ได้ที...